ForumSinsi - 2006 Yılından Beri - Teşekkür Ediyor, Ve Ölüyorum...

Hayatı mahvolmuş bir insana bakıyorum aynadan. Kim olduğunu tanıyamıyorum kendimi tanıyamıyorum. İstemiyorum da zaten.

Her türlü ölümü düşündüm. Arabanın altında kalmak yüksek bir yerden atlamak, ilaçlar içmek, kendime aşırı derecede zarar vermek her tarafımı kanatmak. Her şeyi yapabilirdim hala da vaktim var. Neyi beklediğimi nereye koştuğumu bilmiyorum. Ya da zaman beni nereye götürüyo bilmiyorum.

Ağlamak hıçkıra hıçkıra hiç durmadan bütün gece uyumadan.

uyumadan düşünmek geçmişteki hayallerimi ama geçmişti hepsi bütün hepsi.

Kadın hayatından mutlu olduğunu söylüyo ve benimde onun gibi basit şeyler yaparak hayatımı mutlulukla boğabileceğim, düşünüyo hayır yapamam bunu kendime. Eğer yaparsam kendime yaptığım en boktan şey olacak biliyorum.

Her şey üstüme düştü bugün kalktım ve kalktım tekrardan. Ama bu kez yürürken bile düşürmek için yerdekiler bile çaba harcadı her şey ters gidiyo. İyi gittiği zmanlarda da korkuyorum her şeyden. Parçalanmak için yaşıyomuşum gibime geliyo artık. Ve sonra habil ve kabili düşünüyorum….

Ölümü sonra….

ölmeden önce öldürmeyi. Evet işte bu insandan önce vardı galiba ölüm ve öldürmek. Ve ben bunu hergün yapıyorum kendime, ölüyorum ve öldürüyorum. Sonra her şeyin hiçbişey olduğunu düşünüyorum. Sır gibi kalıyo insanın içinde ama bi süre sonra yaşadıktan sonra bazı şeyleri anlıyoruz, anlamak zorunda kalıyoruz ve aynadan parçalanmış ruhumuza bakma cesaretleri…. Ölüm seansları…

Bütün acılarım aklıma geliyo birer birer içimden geçip geçip öldürüyolar hergün. Usanmadan sıkılmadan bıkmadan. O kadar çok ölüyorum ki ve sonradan yaşadığımı fark ediyorum.

Neden olduğunu düşünüyorum, düşünüyorum. Sonra aşklarım yarım kalışlarım. Yarım yaşayışlarım. Hep bir eksiklik. Bir boşluk. Doldurmaya gelenler acı çekerek geri dönüyolar.

Ve bana her şeyi düzeltebileceğini söylüyo hakkımda bişey bilmeden. Yapacağından o kdar emin ki bende başka kişilerin hayatını düzeltmesini söylüyorum. Öncelikle kendi hayatından başlayarak hemde. Bunları söylüyorum çünkü hayatı düşündüğü zaman gerçekten kötüydü. Ve kendini kurtaramamış bi insan bana nasıl yardım edeceğini düşündüm. O konuşurken. Ve söylediklerini duymuyordum. Ama ben kurtarmıştım kendimi ölümle her gün kurtarıyorum hemde o farkına varmadan.

Nefes almak için bu kadar zorlandığım zamanlar olmamıştı. Toprak kokusu ve yağmur, onlarla beraber ölmek için kaybettiğim her şeyi verebilirdim.

Sözcükler kusuyorum. Sıyrıldım tüm rollerimden, mutluyum çünkü yokum bugün…. Uyumadan uyandım. Karar verdim kalmaya.

Hiç bişeyin önemli olmadığını fark ediyorum. Ellerimi çekiyorum gözlerimden. Görülebilecek her şeyi görüyorum, duyuyorum. Ve hiçbişeyin olmadığını bu kadar net ve saf görüyorum. Saflık hiçbişeydir. Hiçbişey ise her şey.

Aynalar bile göstermiyo. Bakmıyorum utanıyorum, yaşadıklarımdan ve en büyük utangaçlığımın yaşamım olduğuna karar veriyorum.

Kendimi dünyadan seni kendimden saklıyorum.

Gözlerimin etrafında yıldızlar arkamdan geçen kediler görüyorum. Ama burda işleri neydi merak ediyorum dönüp bakmak istediğimde ise duvarlarımı görüyorum.

Rüyalara dalıyorum en sevdiğim rüyamı görüyorum ve onunla saatlerce oynuyorum. En güzel yalanlarla.

Hayatımın filmini izliyorum uykudan kalktıktan sonra ağzımdan çıkan sigara dumanın arasından. İşte ölüme daha da yaklaştığımı fark ediyorum. Az kaldı diyorum. Etrafıma bakıyorum bulamıyorum azraili o da mı dalga geçiyo yoksa hayır yapmayın bunu bana. Kirletmeyin daha fazla ruhumu. Bırakın bari o temiz kalsın, ahhh oynama benimle Azrail sen yapma bari. Hoşlanmadığın bişeyler var galiba.

Herkes mutluluğun resmini istiyo benden ben ise bi yokolmuşluğun resmini yapabileceğimi söylüyorum, acının, boşluğun resmini belki de hiç farkında olmadan hiçliğin, hiçliklerimin resmini. İşte hepsini bir portreye sığdırdım.

Nerdesin oyalama artık beni, çok oyalandım zaten anılarımla, yaşamamışlığımla.....

Teşekkür ediyorum…. Ve ölüyorum…..
__________________
alıntı