Bir Dilek Tut
 

Tarihler öncesinde kalma
terkedilmiş antik bir tiyatroda
geceleri
başkaları tarafından sunulmuş oyunlar oynuyorum
seyircimse...
yıldızlarından karanlığını göremediğim gökyüzü
yalnızlığından çatlamış seyirci basamakları
kırık kayalar...
çılgın sevişmelere tanık olmuş,yaşlı ağaçlar
durmaksızın oyunlar oynarım
bazen trajedi
bazen komedya
bazen de dramla sonlanan...
sunulmuş sevgileri,acıları
sevinçleri oynarım
masum kemanın hüzünlü sessiz telinde
seyircimse...
sevildiğinden habersiz sevgiliyi bekleyen
çaresizliğini öfkeyle dalgalarına yükleyen
her defasında karayı suçlayan,hırçın deniz...
unutulmuş,eskimiş bu tozlu sahnede
avuçlarıma sıkıştırılmış tiratlarla dans ederim
seyircimse...
ihanet eden sevgiliyi arındırmaya çalışan
duaları gözyaşlarına saklanmış yağmur...

Bu geceki oyunum feeri
seyircimse...
kahkaha atan rüzgarla birlikte
in o sahneden
in o sahneden,diyerekten
çığlık atan toprak...
son perden bu çocuk
hadi son bir dilek daha tut,
kayan yıldızlarından...
almak isterken kendi oyununu kollarına
belki
kayan bu yıldız
yüreğine saplanmış sevgilinin
parlak hançerini çıkarır
iyileştirir yaranı...
tut dileğini,sonu bir trajedi
komedya ya da dram...
sen de biliyorsun,taşır bu yürek
bu sonları
bir türlü gelmeyen ilkleri...
tut
korkma,
bakarsın
birlikte bir oyun yazar
oynarsınız...
seyircisiz seyircilere,sevgiliyle...