İnsanın Esfel-İ Safiline Reddi
 

İnsanın Esfel-i Safiline Reddi



Allah-ü Taala; lahüt aleminde kudsî ruhu, tam kıvamında yarattıktan sonra, onu aşağılara göndermeyi diledi ve gönderdi. Bundan kasdi;
güçlü padişahın katındaki doğruluk otağında, yakınlık bulmak ve ünsiyetin artmasıydı. Ki ora-sı, evliya ve enbiyanın makamıdır.
Allah-ü Taala o kudsi ruhu önce,, ceberut alemine gönderdi. Beraberinde TEVHÎD tohumu bulunuyordu. Uğradığı alemde onun benliğine nuraniyet hali emanet edildi. Ve orada bir kisve giydi.
Oradan mülk alemine geçti. Orada kendi benliğine has Hakkın yarattığı kisveyi giydi. O kisvenin giydirilmesindeki murad; bu mülk aleminin yanmamasını temindi... işte bu yoğun ceseddir.
Bu kudsi ruha, giydiği ceberut kisvesi dolayisiyle, sultanî ruh, tabir edilir. Meleküt aleminden aldığı kisve icabı, ona seyranî ve revani ruh, tabir edilir. Mülk alemine nisbeti ile ona cisma-ni ruh, tabir edilir.
Bu esfel aleme gelmeden maksud, kalb ve kalıp vasıtası ile, yakınlık ve derece kazanmaktır. Bu aleme gelecek, kalb arzına TEVHiD tohumunu ekecek ve orada TEVHÎD ağacım bitirecek... "O ağacın aslı olduğu yerde durur" ve dalları sürür boşluğunu doldurur. Ve orada Allah nzası için, TEVHÎD meyveleri .verir.
Ve sonra, kalb arzına, şeriat tohumu ekti. Orada şeriat ağacım büyütmeyi istedi. Ve derecelere ait meyvelerin hasıl elmasım istiyordu.
Allah-ü Taala ruhlara cesetlere gitmeyi emredince, her birine has yer ayrıldı.
Cismanî ruhun yeri etle kan arası oldu. Kudsi ruhun yeri sırda yapıldı. Bu iki ruhtan, her birinin ayrı ayn yerleri ve bu vücud ülkesinde metal, kan ve ticareti vardır. O ticaretler bol ve bereketlidir.
Allah-ü Taala onları anlatırken şöyle buyurdu:
- "Gizli ve aşikare bol ve bereketli kar ümit ederler.." (Fatır, 29)
Her insana layık olan odur ki, bu vücud aleminde yapacağı işi bile.. anlaya.. Çünkü bu alemde, boynuna hangi hüküm asılmış ise, o hasıl olmaktadır. Ama bir Ayet-i Kerimede zikredilen, o hırs ve dünya düşkünü insan için şöyle buyrulur:
- "Kabirlerin açılacağı, ve sinelerde olanların aynlıp ortaya atılacağı zamanı düşünmez mi?" (Adiyat, 9-10)
- "Biz, insanların yapacağı işin özetini boynuna taktık" (îsra, 13)

Kaynak: Sırrül Esrar Gavsul Azam Şeyh Abdülkadir Geylani