Yeşil Elbise..
 

Yolda karşılastığımızda ezan okunuyordu.
-Gel seni camiye götüreyim, dedim. Bugün Cuma biliyorsun.

Daha önceki tekliflerimi de reddettigi için:

-Sen de benim camiye gitmediğimi biliyorsun, dedi.

-Biliyorum ama, dedim. Sebebini de merak ediyorum.

-Ne bileyim olmuyor işte, diye karsilik verdi. Belki cevrenin de tesiri var. Hem pantalonumun ütüsü bozulup dizleri aşınır diye endişe ediyorum. İster istemez gülerek:

-Herhalde şaka yapıyorsun, dedim. Bunun için cami terkedilir mi hiç?

-Ciddi söylüyorum, dedi. Giyimime ve özellikle "yeşil" e çok düskün biri olduğumu bilirsin. Gerçekten de öyleydi. Giydiği birbirinden güzel elbiseleri mutlaka yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.
-
Peki, dedim. Hayatında hiç camiye gitmedin mi?

0-Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim, diye cevap verdi. Fakat artık gidebileceğimi zannetmiyorum. Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma pişman etmisti. Daha sonra el sıkışıp ayrıldık...onunla konuşmamızdan iki ay sonra, kendisinin camide olduğunu söylediler. Hemen gittim. Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve üzerinde yine yeşiller vardı. Yavasça yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:

-Hani, dedim. Camiye gelmeyecektin?

Hiç sesini çıkartmadı. Çünkü musalla taşının üzerinde, yeşil örtülü bir tabut içinde yatıyordu.

(Cüneyd Suavi)