Ev*Len*Me Ça*Ğı*Na Ge*Lin*Ce..
 

Ev­len­me ça­ğı­na ge­lin­ce..


Be­hâ­ed­dîn-i Bu­hâ­rî kud­di­se sir­ruh haz­ret­le­ri an­la­tı­yor: Ben dün­ya­ya ge­lin­ce, ba­bam be­ni “Mu­ham­med Bâ­bâ Sem­mâ­sî” haz­ret­le­ri­ne gö­tür­dü. Ev­len­me ça­ğı­na ge­lin­ce de, Ona gön­der­di be­ni yi­ne.
O “Sem­mâs”da otu­ru­yor, biz ise “Kasr-ı âri­fân”da otu­ru­yor­duk.
Dü­ğü­nü­me dâ­vet et­mek için gi­di­yor­dum.
Bü­yük se­vinç için­de, yol­lar­da ko­şu­yor­dum âde­ta.
Bir an ön­ce nûr ce­mâ­li­ni gör­mek ve eş­siz soh­be­ti­ne ka­vuş­mak için uça­rak gi­di­yor­dum san­ki.
Hu­zû­ru­na var­ma­dan ön­ce ab­dest alıp, der­gâ­hın mes­ci­din­de hu­şû ile iki re­kât na­maz kıl­dım.
Sec­de­ye va­rın­ca;
- Yâ Rab­bî, be­ni be­lâ yü­kü­nü ve mu­hab­bet mih­ne­ti­ni çe­ke­bi­le­cek ka­dar kuv­vet­li ey­le, di­ye du­a et­tim.
Son­ra üs­tâ­dı­mın hu­zû­ru­na var­dım.
Ba­na şef­kat­le ba­kıp;
- Hoş gel­din, bu­yur­du.
- Hoş bul­duk efen­dim.
- Ev­lâ­dım, öy­le du­â edil­mez, bu­yur­du. Al­lah­tan “Be­lâ” de­ğil, “Âfi­yet” is­te­me­li ve “Yâ Rab­bî, be­ni rı­zâ­na ka­vuş­tur” di­ye du­â et­me­li­dir.
Bir­lik­te ye­mek yi­yip, çok il­ti­fâ­tı­na ka­vuş­tum.


“Nasıl Ağlamayayım!”

Bir gün de “son ne­fes” kor­ku­sun­dan bah­se­der­ken şu­nu an­lat­tı ce­ma­ati­ne:
Es­hâb-ı ki­râ­mın bü­yük­le­rin­den Amr ib­ni Âs haz­ret­le­ri bir gün ağ­lı­yor­du.
- Ni­çin ağ­lı­yor­su­nuz? de­di­ler.
- Pey­gam­ber Efen­di­mi­zi gör­me­den ön­ce öl­sey­dim, “son­suz Ce­hen­nem”e gi­de­cek­tim. Onu gö­rüp îman­la şe­ref­len­dim el­ham­dü­lil­lâh. Onun önün­de düş­ma­na kar­şı çar­pı­şır­ken öl­sey­dim, şe­hid olup, “son­suz Cen­net”e gi­de­cek­tim, de­di.
Son­ra de­rin bir ne­fes alıp;
- Ama şim­di, so­nu­mun ne ola­ca­ğı­nı bil­mi­yo­rum. Na­sıl ağ­la­ma­ya­yım? bu­yur­du.


Abdullatif Uyan