Resulullahı Ağlatan Düşünce...
 

Resulullah'ı Ağlatan Düşünce




Resulullah (s.a.v) bir gece zevcesi Ümmü Seleme’nin evinde idi. Gece

yarısı uykudan kalkıp evin karanlık bir köşesinde dua ve ağlamakla

(ALLAH’a yalvarıp yakarmakla) meşgul oldu. Ümmü Seleme, Resulullah

(s.a.v)’ı yatağında görmeyince kalkıp onu aramaya koyuldu. Bir de baktı

ki Resulullah (s.a.v) evin karanlık bir köşesinde durup ellerini göğe

kaldırmış, ağlayarak ALLAH’a şöyle yalvarıp yakarıyor:



“ALLAH’ım! Bağışladığın nimetleri benden esirgeme. Beni, düşmanların bana gülme vesilesi kılma, kıskançları bana musallat etme.



ALLAH’ım! Beni hiçbir zaman ve hiçbir an kendi başıma bırakma; kendin beni her şeyden ve her âfetten (beladan) koru.”



Ümmü Seleme Resulullah (s.a.v)’in bu durumunu görünce ağlayarak kendi

yerine döndü. Resulullah (s.a.v) Ümmü Seleme’nin ağlama sesini duyunca,

ona doğru gidip ağlamasının sebebini sordu.



Ümmü Seleme şöyle dedi:



“Ya Resulellah! Senin ağlaman beni ağlattı. Sen neden ağlıyorsun? Siz

ALLAHkatında olan onca büyük makam ve yakınlığınıza rağmenALLAH’tan

böyle korkuyorsunuz,ALLAH’tan bir an bile sizi kendi başınıza

bırakmamasını istiyorsunuz, o halde vay bizim halimize!”



Resulullah (s.a.v) onun sözüne karşılık :



“Nasıl korkmayayım, nasıl ağlamayayım, nasıl kendi akıbetimden

korkmayayım, nasıl kendi makam ve mevkime güveneyim! Oysa ki ALLAH

Teala, Hz. Yunus’u bir an kendi haline bıraktı ve onun başına gelmemesi

gereken şey başına geldi! buyurdular.



O iki cihan server-i böyle düşünürse bizim halimiz nice olur mü'minler...