Bir Meczub Ve Gönül İlacı
 

Bâyezîd-i Bistâmî Hazretleri ilâç yaparken rastladığı bir hekime: ‘- Ey tabib! Sende benim hastalığıma da ilâç var mı? ‘ dedi. Hekim sordu: ‘- Hastalığın nedir? ‘ Bâyezîd Hazretleri: ‘- Günah hastalığı…’ cevabını verdi. Hekim ellerini iki yana açarak: ‘- Ben günah hastalığının ilâcını bilmem.’ dedi. O esnada orada bulunmakta olan meczûb bir genç söze karışıp: ‘- Baba, senin hastalığının ilâcını ben biliyorum.’ dedi. Bâyezîd Hazretleri de sevinçle:

‘- Söyle ey delikanlı! ‘ dedi.


Halkın meczûb gördüğü, ancak hakikatte bir arif olan genç, günah ilâcını şöyle tarif etti:

‘- On dirhem tevbe kökü ile on dirhem istiğfar yaprağı al! Bunları kalb havanına koy! Tevhîd tokmağı ile döv! İnsaf eleğinden geçir! Gözyaşlarıyla yoğur! Aşk fırınında pişir! Böylece oluşacak olan macundan her gün beş kaşık al; hastalığından eser kalmaz! ..’

Bunları dinleyen Bâyezîd-i Bistâmî, içini çekti ve:

‘- Senin gibi ariflere mecnûn diyerek kendilerini akıllı sananlara eyvahlar olsun! ..’ dedi.

KISSADAN HiSSE:

Bir kul için halkın nazarından ziyâde Hakk’ın nazarı evlâ olduğu zaman kemâlât ve irfan yolları açılır. Artık onun bakış, duyuş ve hissedişi bambaşka bir sır ve derinlik arz eder. Böyle kullardan kimisi Veysel Karanî olur da halk ona gafil bir hâlde mecnûn deyip durur. Fakat aslında o, ve Peygamberinin husûsî dostluklarına mazhar olmuştur.

Diğer taraftan bu kıssa, «Sâlihlerle beraber olunuz! » (el-Tevbe, 119) ilâhî emrindeki bereketi aksettirir. Arif olan gençte görüldüğü gibi, cümle sâlihlerden sudur eden gönül reçeteleri de nice manevî hastalıklara şifâ bahşederek kalbleri zinde ve pak bir şekilde Hakk’a bağlar. Burada Bâyezîd-i Bistâmî’nin diri ve agâh bir kalbe sahip olduğu hâlde gönül ilâcı istemesi, kendisindeki tevâzuun bir tezahürü olması yanında sohbet ettiği hekimin gönlünü tedâvî içindir.