Kelinde Bir Sahibi Var
 

KELİNDE BİR SAHİBİ VAR



Hayat bazen insanı diyet ödemeye zorlar.Esasen zorlayan hayatın kendisi değil muhataplarımızdır.Ömer Seyfettin’in o meşhur hikayesindeki gibi kolunu kesip de işte diye diyetin dedirtecek kadar kendini bilmez muhataplarla doludur sosyal hayat.Ben yapmasam….Ben etmesem….Ben vermesem….Ben tutmasam….elbette hayat mükafat ve mücazatlarla dengelenmiş.Bazen bu dünyada bazen bu hayatın anlamlandırıldığı ahiret hayatında kişi yaptığının karşılığını bulur.Bu dünyada oluyorsa Gayretullaha dokundu deriz ve tevekkülane bir edeple duruşumuzu bozmayız.Konuyla ilgili nefis bir hikayeciği sizlerle paylaşmak istiyorum.

Değerli bir veli, artık bütün benliğinden sıyrılmak ister. Bunun içinde önce kendinde olan ne varsa bunlardan kurtulmak ister. Gider bir berbere ve saçı sakalı ne varsa kestirmek ister. Berber kafasının yarısını traş etmiştir ki; içeri bağıra bağıra bir kabadayı girer. Doğruca velinin yanına gider ve kafasının traş olan kısmına bir şaplak ekleyerek aynı anda şu sözleri sarfeder:

"kalk bakalım kel traş olma sırası ben de".

Veli hiç ses çıkarmaz ve kendisine söyleneni yapar. Arka tarafa geçerek tekrar sıranın kendisine gelmesini bekler.

Kabadayı traş boyunca veli zata etmedik hakaret bırakmaz. Traş biter ve kabadayı dükkandan çıkar.

Bir iki adım atmıştır ki, karşıdan freni patlamış bir şekilde hızla üzerine doğru bir araba gelir. Arabanın üzerindeki kazıklar kabadyanın karnına saplanır ve kabadayı oracıkta can verir.

Bütün bu olayları şaşkınlıkla izleyen berber, Bİr kabadayıya bakar bir de veli ye; ve

"Hocam der;

"Biraz ağır olmadı mı? "

Veli zat üzgün bir ifadeyle cevap verir:

Vallahi ben; bana bunca söylediği sözlerin hepsini affetmiştim. Hakkımı da helal etmiştim. Ancak bu KELİN BİR SAHİBİ VAR sanırım O'nun zoruna gitti