Akıt Yüreğindeki Asılsız Zehirleri
 

Tersine akmayı dileyen nehirler soylu hesaplaşmalarla yol arıyor kendine

Suya eğilen ağaç dalları hüzzam okşayışların vurgun özünü biriktirirken

Her mavi hoyrat bir özlemin yorgun yelkenlerini çağırıyor ah bedenine

Titriyor su, sessiz düşünüşlerin tükenmiş soluklarını gövdesine çekerken.


Oysa endişeli bekleyişlerin kavuşma mevsimlerinde yırtılınca yelkenler

Yürek gönlünün sesini dinler, sitemkâr düşünüşlerin odalarına gün girer

Her üşümüşlük mevsimden değildir, dağlara sevdanın güneşi erken düşer

Aşkın anlamını dünde arama, göğsündeki o asil yara asırlardır orada kanar.


Çözümsüz tükenişler doldurup her şölende yaşam kadehine içersin acıları

Dudaklarındaki sevginin türküsüdür, karıştırma tabağına sakın sancıları

Her mum kendi dibini aydınlatır, sessiz düşünüşlerle ışıt kör karanlığını

Kutuplar bile erimekte bak, saklayamadı gövdesinde doğanın sırlarını.


Bundan böyle sevinçler ek toprağına, coşkuların ırmağında yıka yüzünü

Akıt yüreğindeki asılsız zehirleri, yedi iklim derinlere göm sen hüznünü

Sök at içindeki anlamsız soruları, pusulasız da olsan bulacaksın yönünü

Kendi masalının kahramanı ol haydi, yeter ki izle yaşamın izdüşümünü.