Söylediklerimin Hepsi İnanmak İstediğim Koca Yalanlar Sadece
 

İçinden geçenleri hiç sormadım, yalnız ben olayım istedim hepsinin. Yarına dair hayallerinin kahramanı bir ben olmak istedim, korktum sormadım hiçbirini.
Kusura bakma, bu ara bir başka gelir oldun aklıma. Fazla düşünüyorum seni, fazlaca dert ediniyorum kendime, aldırma bana kulakların çınladığında.
Uyku sersemliği, yalnızlık korkusu, içinde bulunduğum boşluk ve boşluktaki bu senden sonsuz yoksunluk… Hepsi biraz ağır geliyor işte, katlanmak zor…
Havalar soğudu, kaloriferler yanmıyor; odam soğuk, karanlık ve loş…
Titresem, hani öyle ölür gibi; kefen gibi derler ya eli yüzü işte öyle… Ölsem, bir acı oturur mu soluna, yanar mı canın, hisseder misin?

Sorsan şimdi her şey yolunda, aklıma bile gelmiyorsun… Kimin koynundasın, bu sabah kahvaltını kiminle yapacaksın umurumda bile değil.
Hepsi aptalca, kocaman birer yalan…
Önümde biraz soğumuş ince belli bir bardak çay; karanfil de attım içine, kokusu güzel oluyor sabahları. En son senin ağzını kapattığın o yarım kalmış reçel kavanozu, o da soframda. Baktıkça gözlerim doluyor, baktıkça yediğim ne varsa boğazıma duruyor. Ama yine de atmıyorum o kavanozu, kapağını bile açmıyorum. Kim bilir bir sabah ben uyurken gelirsin, kahvaltı yapmak istersin yeniden benimle, reçeli bensiz mi bitirdin deme.
İnan, vallahi elimi bile sürmüyorum…

Sorsan mutluyum, bu koca ev bana dar geliyor bir de seninle nasıl sığardık?
Bilirsin dağınık yatarım, rahat edemezdim beraber uyusaydık.
Sorsan özgürüm, eve erken gelmek zorunda değilim.
Hem dizilerle maç saatleri çakıştığında tartışmasız maç kanalını açabiliyorum.
Hatırlamak zorunda olduğum özel günler de yok, birilerine mahcup olma kaygısı taşımıyorum.
Sorsan, işe geç kalmamak için birinin beni kaldırmasına da ihtiyacım ok, çalar saatimle iyi anlaşıyorum.

Sorsan benden iyisi yok bu dünyada,
Ama görsen…
Meğer nasıl da alışmışım, sensiz çok sefil ve acınacak bir haldeyim aslında…
Bir de unutmadan, aralıksız özlüyorum seni…

Ezgin KILIÇ