Düşkavuran
 

DÜŞKAVURAN


gittiğine inansam dönmeni beklerdim

köhne gemiler geçiyor içimden

hangi sokağa dalsam hangi kapıyı açsam

ardında sen


hep sesine bi kulaç kala boğuluyorum

bilmem

sen mi erken demir alıyorsun

ben mi geç kalıyorum


ellerimi bıraktığın yerden

çığlar yuvarlanıyor ta şurama

her gece fırlatıp denizlere

yitirilmiş tebessümleri

bir cigarayla parmak uçlarımı öldürüyorum

çürümüş rüyalardan arta kalan mirasınla

yolcusuz yollara döndüm

alnımdaki girdaplar şimdi kan tarlası


fırtınalar kopuyor demişsin

yüreğinin en rüzgarsız yerlerinde

oysa ben

bin mevsim sana fırtınalandım

sen bilmedin

gittiğine inansam dönmeni beklerdim...



KAHRAMAN TAZEOGLU