Efendimiz (S.A.V)'İn Taif Duası
 

Mekke’de Muhammed Mustafa’nın (s.a.) hüzün senesi... En yakınları irtihal-i dar-ı beka eylemiş... Sevgili eşi Hatice, en zor günlerinde sırtını dayadığı amcası göçmüş.
Baskılar artmış, Mekke daralmış...

Taif Mekke’ye iki günlük mesafede bir yerleşim merkezi... Oraya gitse, acaba bir nefes alma imkanı bulabilir mi? Mukaddes emaneti taşıyacağı bir

yürek çıkar mı karşısına?

Taif...Eşrafın kapısı çalınıyor. Bir yürek aranıyor...

Yok... Üstelik alay var, aşağılama var, hatta öfke var...

Sonra ayak takımını örgütleyip O güzeller güzelinin üstüne sürme var...

Yollarda taş sağnağı...

Nereni savunacaksın... Baş, göz, beden...

Bir Peygamber kan revan içinde kalıyor. “Ayakkabıları kanla dolmuştu” diye yazıyor tarih kitapları...

Zulmün, barbarlığın, acımasızlığın uç noktası...

ve Allah Rasulu şu duayı yaptı


Allah'ım!
Güçsüz ve çaresiz kaldığımı, halk nazarında hor görüldüğümü ancak sana arz ve şikayet ederim.



Ey merhametlilerin merhametlisi!
Her kesin zayıf görüp de dalına bindiği, biçarelerin Rabbi Sensin. Sensin Rabbim benim. Beni kime bıraktın! Huysuz ve yüzsüz yabancıya mı, yoksa bu işimde bana hakim olacak düşmana mı?



Allahım!
Eğer bana karşı gazaplı değilsen, çektiğim mihnetlere, belalara hiç aldırmam. Fakat senin esirgeyiciliğin bunları göstermeyecek kadar geniştir.


Allah'ım!
Gazabına uğramaktan, rahmetinden uzak kalmaktan, karanlıkları aydınlatan, dünya ve ahireti salâha kavuşturan ilâhi nuruna sığınırım. Rızanı dilerim. Sana iltica ederim. Bütün kuvet, her kudret ancak Sendendir, Ya Rabbi!”