Ömer Okçu’Yu Kimse Tanımıyor. Niçin Müstearla Yaz
 

“Hekimoğlu İsmail, dedemin ismidir. Kazım Karabekir’in yanında 4 yıl askerlik

yapmış bir insandır. Eğer Ömer Okçu imzasını kullanmış olsaydım ordudan atılır,

ömrümü de her halde cezaevlerinde geçirirdim. Hekimoğlu İsmail’i tercih etmekle

hem kendimi gizledim, hem de kitaplarımı korudum. Sonunda bütün kitapların bana

ait olduğunu tespit ettiler. Olayı öğrenir öğrenmez de 5 sene hapis verdiler.

1994 yılında savcı 15 yıl ağır hapsimi istedi fakat delil yetersizliğinden

beraat ettim. Savcı bana ‘Sen Hekimoğlu İsmail’sin diyor’ ben de değilim.

Minyeli Abdullah benim eserim değil’ diye cevap veriyorum. Ağır şekilde

cezalandırmak istiyorlar beni. Peki ne yapmışım sadece kitap yazmışım. Dünyanın

neresinde görülmüş. Karl Marks, ateist bir adamdı. Dünyanın altını üstüne

getirdiği halde kimse ceza vermedi. Türkiye baskılar yüzünden geri kaldı.

Düşünceye şok cezalar verildi ve verilmeye devam ediyor. Bu korkuları bir yana

bırakmanın vakti geçti. Herkes, her düşüncedeki adam serbestçe konuşmalı ve

yazmalıdır.”

“DERDİMİ YAZDIM”

“Minyeli Abdullah’la birlikte İslâmî kesimde 1970’li yıllarda bir roman furyası

başladı. Konularının benzerlik arzetmesi üzerine bunlara ‘Hidayet Romanları’

denildi. Her ne kadar kitaplarınız konuları farklı da olsa İslâmî kesimde

romanın yaygınlaşmasına yol açtınız” şeklindeki hatırlatmamıza Ömer Okçu biraz

içerlenerek cevap veriyor:

“Ben roman yazmadım. Derdimi yazdım. Ağlayarak yazmayan okuyucuyu ağlatamaz.

Yüreği yanmayan başkasının yüreğini yakamaz. Sırça köşklerde ayak ayak üstüne

atarak roman yazılmaz. Bir işe talip olan insan yanacak, kavrulacak ki bir tesir

bıraksın. Dinim, imanım, milletim vatanım diye feryat edecek. Eğer bu aşk ve

şevkle bir kitap yazılmışsa okunur. Bugün niye kıymetli kitap yazamıyorum? Çünkü

rahatım iyi. Evim, arabam, işim ve param var. Ben roman yazamam artık. ‘Geldim,

gittim, yedim içtim’ diye yazılan kitapların hiçbiri tutuldu mu? Hayır. Ben

Minyeli’yi yazdığım zaman Nurcular ‘Sen deli misin?’ diye soruyorlardı. Ne oldu?

Minyeli yürüdü gitti. Çünkü ben ağlıyordum Minyeli’yi okuyan ağlıyor. Ben hâlâ

ağlıyorum.” HEKİMOĞLU İSMAİL