Peygamberlerin Sonuncusu Hz. Muhammed (S.A.V.)
 

PEYGAMBERLERİN SONUNCUSU HZ. MUHAMMED (S.A.V.)


"Ey Peygamber! Biz seni (alemlere) bir şahit, müjdeci ve uyarıcı olarak gönderdik. (İnsanları Allah'ın bu konuda sana verdiği) izin gereğince Allah 'a (ibadet etmeye) çağıran ve aydınlatan bir ışık kıldık (Ahzab: 33/4546)


Hz. Muhammed (s.a.v.), Allah'ın resulü ve bütün peygamberlerin sonuncusudur. Yüce Allah, semavi kitapları Kur'ânı Kerîm ile sona erdirdiği gibi risalet ve nübüvveti de Hz. Muhammed (s.a.v.) ile sona erdirdirmiştir. Bu ne kadar güzel bir sona ermedir!


Resulullah (s.a.v.), yaratılış itibariyle peygamberlerin sonuncusu, rütbe ve mevki bakımından onların ilki, dünya ve afairette Adem oğullarının efendisi ve en üstünüdür.[1]


Nitekim Yüce Allah, Resulullah (s.a.v.) ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:


"Muhammed, sizin adamlarınızdan herhangi birisinin babası değildir. Fakat o, 'Allah'ın resulü' ve peygamberlerin sonuncusudur. "[2]


Resulullah (s.a.v.)'de, kendisi hakkında şunları söylemektedir:


"Allah, mahlukatı yarattı. Beni de, mahlûkatm en hayırhsı i. Kabileleri yarattı. Beni de en hayırlı (olan Kureyş) kabilesinden kıldı. Sonrada kabilelerin en hayırlı ailelerini yarattı. Beni de, en hayırlı (olan Haşim) ailesinden kıldı. O halde ben aile ve şahıs itibariyle sizin en hayırlınızım."[3]


Yine Resulullah (s.a.v.) kendisi ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:


"Ben, kıyamet gününde Ademoğullannın efendisiyim. Bunda övünülecek bir durura yoktur. Kıyamet gününde hamd sancağı benim elimde olacak. Bunda övünülecek bir durum yoktur. Adem ve bütün peygamberler ancak benim sancağımın altmda toplanacaklar. Bunda övünülecek bir durum yoktur."[4]





[1] Okuyucunun dikkatine: Burada peygamberlerin sonuncusu olan Resulullah (s.a.v.)'in risaleüni sadece kısa bir şekilde zikrettik. Genişçe allatmadık. Çünkü Kesulullah (s.a.v.)'in hayatım ve davetini anlatmak için detaylı bir kitaba ihtiyaç ardır. Bundan dolayı da Resulullah (s.a.v.)'in hsyatı ve daveti kısa bir şekilde anılacaktır. (Yazar).


[2] Ahzâb: 33/40.


[3] Bu hadisi; Tirmizî, Menâkib (3610)'da rivayet edilmiştir. Tirmizî de bu hadis hakkında, "hasen" demiştir. Ayrıca bu hadisi Ahmed b. Hanbel'in, "Müsned" adil kitabında rivayet edilmiştir. (Benzeri hadisler için b.k.z: Mislim, Fezâil 1(2276); Tirmizî, Menakib 1(3609), (3847), (3848) (ç).


[4] Bu hadisi; Tirmizî, Menakib (3618)'de rivayet etmiştir. Tirmizî, bu hadis hakkında "hasen" demiştir. (Benzeri hadisler için b.k.z: Buhâri, Enbiyâ 3, Tefsir Isra suresi 5; Müslim, İmân 327, 328, Fezâil 3; Tirmizî, Kıyamet 10, Menakib 1, Ttfsir İsrâ suresi 19; Darimi, Mukaddime 8; Ebu Davûd, Sünnet 13; İbn Mace, Zühd37; Müsned, 1/281, 295, 2/435, 540, 3/6,144, 5/388) (ç).


Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 497498.