Yeşil Elbise
 

Yolda karşılaştığımızda ezan okunuyordu.
- Gel seni camiye götüreyim,dedim.Bugün Cuma biliyorsun.
- Sen de benim camiye gitmediğimi biliyorsun, dedi
- Biliyorum ama, sebebini gerçekten merak ediyorum.
- Ne bileyim olmuyor işte,dedi.Hem pantolonumun ütüsü bozulup,
dizleri çıkar diye endişe ediyorum.
Gayri ihtiyari gülmeye başladım.

- Herhalde şaka yapıyorsun,bunun için cami terkedilir mi?

- Ciddi söylüyorum, dedi. Giyimime ve özellikle yeşile düşkün
olduğumu bilirsin.

Gerçekten öyleydi. Giydiği birbirinden güzel elbiseleri mutlaka
yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.


- Peki, dedim. Hayatında hiç camiye gitmedin mi?


- Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim, dedi. Hem o yaşlarda
dizlerim aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum. Fakat artık
camiye gidebileceğimi zannetmiyorum.


Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma
pişman etmişti. Daha sonra el sıkışıp ayrıldık. Onunla
konuşmamızdan 2 ay sonra,kendisinin camide olduğunu söylediler.
Hemen gittim. Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve
üzerinde yine yeşiller vardı.


Yavaşça yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:


- Hani,dedim. Camiye gelmeyecektin?


Hiç sesini çıkarmadı. Çünkü musalla taşının üzerinde, yeşil
örtülü bir tabut içinde yatıyordu.