İncitmeyecek Kadar Yakın Olmak...
 

Eski zamanların dondurucu bir kışından bütün hayvanlar çok etkilenmiş,büyük kayıplar vermişler.Ama en çok kayıp veren

kirpilermiş. Çünkü onların pek çok hayvan gibi kalın kürkleri yok, kendilerini sıcak tutması zor olan dikenleri var.Bu

durumdan en az zararla kurtulmak için kirpiler meclisi toplanmış,çözüm aramaya başlamışlar. Tartışa tartışa, nihayet

gece olunca tüm kirpilerin bir araya toplanmasına, birbirlerine yakın durarak geceyi geçirmelerine karar verilmiş. Böylece

kirpiler birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak,aralarındaki hava akımını önleyerek donmaktan kurtulacaklarmış.

İlk geceki deneyimlerinde bunun işe yaradığını görmüşler.Ama başka bir problem çıkmış ortaya.Üşüyen kirpiler birbirlerine
fazla yaklaştıklarından yaralanmalar gerçekleşmiş. Daha sonraki gece yaralanma korkusundan birbirlerinden uzak

durmuşlar ama bu seferde donmalar meydana gelmiş. Ne var ki, her gece kah uzaklaşa kah yakınlaşa, deneye yanıla

birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak kadar yakın, ancak birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı

öğrenmişler.


Kısaca;

Bizim de uzun dikenlerimiz var.Bunlar hayata karşı filtrelerimiz. Bazen faydalı,bazen de zararlı. Çoğu zaman, kimseleri

yaklaştırmıyoruz yanımıza. Filtrelerimizden elemeden kimseleri almıyoruz özel dünyamıza.

Birbirini incitmeyecek kadar uzak, hayatın soğuk zamanlarında üşümeyecek kadar da yakın olmayı öğrenmeliyiz.

Aynen kirpiler gibi...

Cevap : İncitmeyecek Kadar Yakın Olmak...
 

Çoğu zaman, kimseleri
yaklaştırmıyoruz yanımıza. Filtrelerimizden elemeden kimseleri almıyoruz özel dünyamıza.

Yanımıza Yaklaşmalarına izin verdiğimiz de,yada özel dünya'mıza aldığımız zaman,işte o kirpilerin birbirini kanattığı gibi bizide kanatıyorlar'sa???


evet ben en çok bunu sevdim>> Birbirini incitmeyecek kadar uzak olmayı öğrenmeliyiz.


paylaşım için teşekkürler emeğine yüreğine sağlık.ellerin dert görmesin:)