Bir Kış Günüydü...
 

Bir kış günüydü Beşiktaşımın avrupa kupası maçı vardı..memur babam emekli

maaşını almış ve çok istediğim ayakkabıyı almam içi bana para vermişti..Kışın

yarısı bitmiş bense ayağımdaki yazlık ayakkabılarla idare

ediyordum.günlerden çarşambaydı maç perşembe akşamıydı 2 gün önce kar

yağmıştı.çarşamba sabahı erkenden kalkıp babamın bana verdiği paranın

yarısıyla maç bileti almak için üsküdardan motora bindim semte inip biletimi

aldım hava okadar soğuktuki sanki kanım donuyordu sanki birileri benim orda

olmamı istemiyordu.o gün evime gidip sabahın olmasını bekledim çok

heyecanlıydım çok sevdiğim Beşiktaşımı izleyecektim.kahvaltımı yaptıktan

sonra kazağımı üstüne formamıda giydikten sonra atkımı takıp evden çıktım

cebimde babamın bana verdiği 30 milyonun yarısı yani 15 milyon kalmıştı

diğer yarısıylada bilet almıştım maça daha yaklaşık 3-4 saat vardı hava çok

soğuktu 3 gün önce yağan kar yoktu belki ama iliklere kadar hissedilen bir

soğk vardı semtte yürümeye başladım..bir sokağa girdim etrafıma bakınarak

yürüyordum..bir cebimde biletim ,diğer cebimdede aylardır beklediğim memur

babamın bana verdiği ayakkabı parası duruyordu..10 dakika yürüdükten sonra

ileride ağlayan bir çocuk dikkatimi çekti..köşeye çekilmiş hıçkıra hıçkıra

ağlıyordu hava soğuk olduğundan sokak pek kalabalık değildi etraftan geçen

az sayıda insanda onu umursamamıştı ben çocuğun yanına gittim kalk bakalım

ne oldu dedim...

bana git bırak beni dedi..ben kararlıydım tekrar ne oldu koçum dedim.çocuk

kafasını kaldırdı ve annem çok hasta ve biz çok fakiriz günlerdir ilaç

alamıyoruz kimsede yardım etmiyor dedi gözlerim dolmuştu gözlerimden yaş

akmaması için kendimi bütün gücümle sıkıyordum..bir an babamın bana verdiği

para aklıma geldi ama nasıl olurdu babama ne derdim..ama içimde elvermiyordu

bırakıpta gitmeye .al bunu dedim hayır olmaz dedi ben dilenci değilim...

ben ısrar ettim ve parayı zorlada olsa cebine koydum çok gururlu bi çocuktu

kafasını utanarak ve ağlayarak kaldırıp bana sarıldı Allah sana ne

istiyorsan onu versin tuttuğun altın olsun demişti...Bu kez kendimi

tutamadım gözlerimden yaş birden boşaldı bu dua benim için bir ayakkabıdan

daha önemliydi belki bütün kış ayakkabım olmayacaktı ama bir ihtiyaç

sahibini sevindirmiştim onun mutluluğu buna değerdi..bir başka sokağa

girdim..ellerim cebimde düşünmeye başladım bu ayakkabılarla bütün kış

geçermi diye düşünüyordum..saate baktım maça artık 1.5 saat kalmıştı.dedimki

ben buraya beşiktaşım için geldim herşeyi unutup stada girdim..maç

başlamıştı soğuğa aldırış etmeden bağırıyordum sanki ses tellerim kopacaktı

ama esen rüzgara rağmen beşiktaşımı desteklemeliydim..ilk yarı 1-0

bitti..ikinci yarı başlamıştı bi anda Ahmet dursun,İ Mansız ve Ronaldo 4-0

yapmıştı sevinçten havalara uçuyordum artık son 10 dakkaya girmiştik iki

kişinin dikkatle beni süzdüğünü gördüm bu arada bastığım taşlar yazlık

ayakkabımın içine buz gibi doluşuyordu adeta ama ben yinede aldırış

etmiyordum...birden maç 4-1 oldu artık son 7-8 dakika kalmıştı...adam hala

beni süzüyordu.derken 86.dakikada 4-2 oldu bir gol daha yersek

elenecektik..bütün kalbimle takımımı destekliyor ve dua ediyordum bu aradada

sanki soğuk benimle alay edercesine kanımı ve ayaklarımı donduruyordu..artık

son dakikaya girmiştik..biz bütün gücümüzle bağırıyorduk..artık soğuk sesimi

bitirmek üzereydi ama büyük beşiktaş taraftarları soğuk dinlermiydi..son

saniyelere girilirken karşı takım ceza sahası sol çaprazından bir serbest

atış kullanacaktı kalbim duracak gibiydi sanki..ve olan oldu serbest atış

kullanıldı cordobayı aşan top kaleye girdi..bütün stad sanki buz kesmiş

ağızları soğuk tıkamıştı derken birden orta hakem kaleye doğu koşmaya

başlamıştı Aman Allah'ım hakem golu vermemişti daha önce kaleciye faul

olduğunu söyledi..bütün stad kabustan uyanmıştı artık derken cordoba atışı

kullandı ve maç sona erdi..tur atlamıştık ayakkalarımızın acısını bile

hissetmiyordum.staddan müthiş bir sevinçle çıktım..artık maç bitmişti

ayaklarım çok üşüyordu dolmabahçeden beşiktaşa yürümeye başladım kafamın bir

kenarında kazandığımız zafer diğer yanındada memur babamın bana verdiği

ayakkabı parası vardı çünki o parayı bir daha bana veremezdi ona ne

söyleyecektim..düşünceli bir şekilde yürürken stadda bana bakan adam genç bir

dakka bakarmısın dedi.arkamı döndüm adamı hemen tanıdım evet efendim

dedim..bak dedi bana sesi titreyerek ben arkadaşımla bir iddaya girdik benim

ayakkabı dükkanım var eğer kazanrsak birine ayakkabı hediye edeceğim bense

sana hediye vermek istiyorum dedi..

ben kabul etmedim çok ısrar etti..birden gözlerimden yaş boşalmıştı yaptığım

iyilik bana tekrar geri dönmüştü..adam neden ağlıyorsun dedi..bir günde üç

mutluluk yaşadımda ondan dedim.adam şaşırmıştı.o çocuğun duasını yüce Allah

kabul etmişti.hem o sevinmiş hem beşiktaşım kazanmış hemde çok istediğim

kışlık ayakkabılarıma sahip olmuştum..Beşiktaşım o gün bana 3 mutluluk

yaşatmıştı..ve o günden sonra kendi kendime söz verdim her ne olursa

olsun..ölene kadar hep beşiktaşlı kalacaktım...