Seni Seviyordum Ve Senin Haberin Yoktu
 

Saçlarını izliyordum uzaktan, kulağının arkasına

düşüşü ve burnun herkesten başkaydı işte.

Güldüğün zaman yukarıya bakardın. Yukarı kalkan

başın ve gülen gözlerin vardı, ne güzeldiler...


Sen bilmiyordun, ben seni seviyordum.


Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler. Duvarlara,

vitrin camlarına kaldırımlara çarpıyordu. Geri dönüyordu

çoğalarak. Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum

her şeyi, her şeyi erteleyişim oluyordun. Kalp ağrısı

oluyordun, birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun.

Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk. Dönemeçler geçiyor,

köprüler göze alıyor ve bazen tekin olmayan suların

üzerinden atlıyorduk. Cesurduk... Ufuk çizgisi maviydi,

gün batımı hep turuncu ve kırmızıydı bütün karanfiller.


Ben seni seviyordum, bilmiyordun.


Sevinçlerim oluyordun ara sıra, sen hiç bilmiyordun.

Sonra herhangi biri oldun. Bütün sevinçlerim bittikten

sonra yağmurlar yağdı serin haziran akşamları...

Sonra bir gün uzaktan gördüm seni. Saçların

bana inat, başın her şeye meydan okuyarak.

İşte yine aynı... Kalbimi acıttın. Her zamanki gibi.

Değiştik sanıyordum.


Ve sen yine bilmiyordun

İCLAL AYDIN