|
Ben Seni Unutmaktan Bile Vazgeçtim!
http://img167.imageshack.us/img167/6327/adyokfp3.jpgSeninle, ruhumu yırtıp uzun yol karanlığıyla kendime geçtim…
Diz kapaklarım vardı daha kanatacağım sözlerin üstünden defalarca adını seçtim sonra teyitleştik anlamlarla, altı çizildi gözlerinin ben; seni unutmaktan bile vazgeçtim... Yüzün; boş bir kâğıtta kime ait olduğu bilinmeyen bir imza gibi sebepsiz, yersiz şimdi... Kalanların asla terk edemeyeceğini bana sen öğrettin sevgili ve yanımdaki boş sandalye; Bir hikâyeyi benim ağzımdan dinler gibi, sönük ve yılgın bakıyor hayalimde yırtmayı başarabildiğim bu resme… Belkiler bağını koparmış çaresiz; keşkeler yerini zamana bırakıyor ummak bir yüklem olamayacak kadar acemice yazılıyor kerelerce… Gözlerin elle tutulabildiği zamanlardan geliyordum ben hâlbuki bir martının kanadı kadar gerçek bu gidişin bil ki… Şimdiki gibi bir kere yazılıp bir kere de üstü çizilemezdi silinmez zamanlardan uzak yaşayamazdım, bir de senden atlamaktan sıkıldım tuzaklar üzerinden bırak da şimdi her şey bitsin... Gözlerimi serpiyim yollarının üzerine bırak da acım topraktan ayakucuna süzülsün. Hakkını vermeli korkuların eğer benden uzaksa şimdi sevdiğim şarkılar geçiyor aklımdan sesini açtığımda bitmeye yüz tutan ben söylemeye devam ediyorum yarım kalsalar da dudaklarımdan… sen sevmekle unutmak arasında kaldın şimdi.. Ben senin sanmaların, sen benim aldanışım olarak parçalandık bir sayfadan... Sayılarla aran iyi değildi zaten bir dışında kalan tüm sayıların hiç olduğu farkında olamadığın sonucunu verirdi hep yaşananların toplamı… Oysa ne çarpanı vardı ayrılıkların, ne de böleni bakışlarımın.. yer yer ıslanmaktan ibaret oldu sonra yağmurdan bahsetmeyeceğim derdim bir de aklım sıra… Hangi şehir iyi geldi diye sakın sorma kalırdım belki bir “vadi”de her yol sana çıkmasa...ne söylediğimi hatırlamıyorum kendime attığım yalanlara sadece o anlarda inandığımdan.. besbelli korkuyorum, kaçıyorum hüküm giymiş sancılardan sakin bahçe kapısının açıldığı avlulardan… Bir melodi takıp tırnak uçlarıma kanatıyorum geceleri duvarları uzun olmuş saymayalı gittiğinden beri günleri bugüne kadar geçen süreyi ayrımsıyorum sonra; mevsim hesabı yapıyorum kaç rüzgâr esti gözlerinden bu yana... kaç sessizlik kandırdı fırtınalı geçen günleri.. Gittin... Toz dumana karıştı, gözü görmüyor şimdi, her yer parça parça… Ne bir kentin adı kaldı ne de saklayabilirim artık ayak izlerimi karda... Ben de gitmeliyim artık yelkenler fora… |
Powered by vBulletin®
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.