ForumSinsi - 2006 Yılından Beri - Haytınızdaki Bütün Annelere!

21 senelik evlilikten sonra "aşk ışıltısını" canlı tutmanın yeni

bir yolunu buldum.

Bir süre önce, başka bir kadınla çıkmaya başladım ve bu aslında

eşimin fikriydi.

Bir gün eşim, beni çok şaşırtarak:

"Biliyorum ki onu seviyorsun" dedi .

Şiddetle itiraz ettim: "Ama ben seni seviyorum!!!"

"Biliyorum ama aynı zamanda onu da seviyorsun. Ona da zaman

ayırman gerekiyor"

Karımın, ziyaret etmemi istediği "öbür kadın", 19 yıldır dul olan annemdi.

İşimin yoğunluğu ve üç çocuğumun beklentileri sebebiyle annemi

görme fırsatım pek olamıyordu. O akşam annemi yemeğe ve

ardından sinemaya davet ettim.

Endişelendi ve hemen "İyi misin, her şey yolunda mı" diye sordu.

Annem de geç saatte gelen bir telefonun veya sürpriz bir davetin

mutlaka kötü bir anlamı olacağından şüphelenen tipte

kadınlardandı.

"Seninle beraber ikimizin biraz zaman geçirmemizin güzel

olacağını düşündüm" diye yanıtladım. Sadece ikimiz mi?" Biraz

düşündü ve "Çok isterim" diye cevap verdi.

O Cuma, iş çıkışı onu almaya giderken kendimi biraz gergin hissediyordum.

Eve vardığımda fark ettim ki o da, randevumuzdan ötürü hafif gergin

görünüyordu. Kapısının önünde, paltosunu çoktan giymiş bir

şekilde bekliyordu. Saçlarını yaptırmıştı ve üzerinde babamla

kutladıkları son evlilik yıldönümlerinde giydiği elbise vardı.

Bana melekler kadar ışıltılı bir yüzle gülümsedi.

Arabaya bindiğimizde

"Arkadaşlarıma oğlumla dışarı çıkacağımı söyledim ve
gerçekten

çok etkilendiler" dedi. "Randevumuzun nasıl geçtiğini duymak için

sabırsızlanıyorlar."

Gittiğimiz restoran, çok şık olmasa da sevimli, sıcak ve

servisin kaliteli olduğu bir mekândı. Annemse, bir kraliçe edasıyla

koluma girdi.

Yerimize oturduktan sonra ona menüyü okumam gerekmişti, çünkü

küçük yazıları göremiyordu. Ben daha menünün ortalarındayken annemin

nemli gözlerle ve nostaljik bir gülüşle bana bakmakta olduğunu fark

ettim:

"Eskiden, sen küçükken, menüleri okuyan bendim, sense meraklı

bakışlarla beni dinlerdin" dedi. Ben de gülümsedim: "O zaman,

şimdi senin rahat
rahat oturma sıran ve ben de okuyarak borcumu

ödeyebilirim" dedim.

Yemek boyunca muhabbetimiz çok güzeldi, sıra dışı hiçbir şey

olmadı ama eskilerden ve hayatlarımızdaki yeniliklerden

bahsederek kaybettiğimiz zamanın birazını telafi etmeye çalıştık.

O kadar çok konuştuk ve eğlendik ki film saatini kaçırdık. Akşam

annemi bırakırken;

"Seninle tekrar çıkmak isterim ama ancak bu sefer benim seni davet

etmeme izin verirsen" dedi ve bir akşam tekrar buluşmakta karar kıldık.

Eve geldiğimde eşim yemeğin nasıl geçtiğini sordu:

"Çok güzeldi"dedim. "Düşünebileceğimin çok üstündeydi".

Birkaç gün sonra annem aniden ciddi bir kalp krizi sonucu vefat etti.

Bu o kadar ani gerçekleşmişti ki onun için bir şey daha yapma şansım

olmamıştı.

Birkaç zaman sonra evime,

annemle yemek yediğimiz restorandan,

ödenmiş iki kişilik bir yemek faturası ve üzerine iliştirilmiş

bir not yollandı:

"Oğlum, bu faturayı önceden ödedim, çünkü seninle

kararlaştırdığımız randevu gününe gelemeyeceğimden neredeyse

yüzde yüz emindim.

Yine de iki kişilik bir yemek ayarladım çünkü bu

sefer eşinle beraber gitmenizi istiyorum.

Seninle olan o günkü randevumuzun benim için ne anlam ifade ettiğini

bilemezsin.

Seni Seviyorum."

O esnada, "Seni Seviyorum" demenin ve hayatta değer verdiğimiz

insanlara hak ettikleri zamanı ayırmanın önemini anladım.

Hayatta

hiçbir şey

ailenizden daha önemli değildir.

Onlara
hakları olan

zamanı ve ilgiyi verin

çünkü böyle şeyleri erteleyebileceğiniz

"başka bir zaman"ı her istediğinizde yakalayamayabilirsiniz.

HAYATINIZDAKİ TÜM ANNELERE...