ForumSinsi - 2006 Yılından Beri

Bazen düşünüyorum da bana hissettiğin duygunun adı ne? Hoşlanma, aşk, sevgi yoksa merhamet mi? Bunun cevabını o kadar çok arıyorum ki bu aralar… En çok korktuğum cevap ise : merhamet. O kadar zavallı hissediyorum ki kendimi, seni sevdiğim için yaptığım şeyleri, senin için hissettiğim korkuları endişeleri sana anlatmakla hata yaptım belki de. Kim bilir ayrılık sözcüğü kaç kez dilinin ucuna geldi de diyemedin sırf merhametin vefa borcun yüzünden. O beni böylesine severken dememeliyim üzmemeliyim diye acıdın belki de bana. Sen çoktan kararını vermişken ben seni sevgilere, altından kalkılmaz bir şefkate boğdum belki de, kim bilir seni nasıl çıkmazlara soktum. Her zaman bir açığımı aradın “ ah keşke bir hata yapsa, yada beni sevmese , umursamasa da ayrılık biraz hakkını bulsa işte o zaman işimiz çok kolay olacak” dedin belki de.. Benden bir hata görmedikçe soğuk davranmaya çalıştın, hani olur da kızar bana belki, o beni terk eder dedin. Ama ben yine anlamadım, aramayışlarını meşguliyetlerine; soğukluğunu, yada birçok sözünü o anki yorgunluğuna, kafanın karışıklığına verdim daha fazla düştüm üstüne daha çok alttan aldım anlayış gösterdim. Alttan almalarımı, hoşgörümü gördükçe belki de daha çok çıkmazlara soktum seni, vicdan azabın bir kat daha arttı ve bir kez daha bana döndün “hiçbir zaman gerçekten benim olmayarak”…Seni bana getiren merhametindi aşkın yada sevgin değildi , işte benim en büyük yanılgım da buydu. Film tekrar başladı, ama aklın hep söylüyordu bu işin imkansızlığını, her gün düşüncelerini dile getirmeyi bir kez daha erteleyerek gittiği yere kadar diyerek kenara attın, sonsuz ertelenişlerle daha büyük çıkmazlara giriyorduk takvimden her yaprak kopuşunda…Günler geçtikçe benim sevgim bir kat daha artıyor, ilişkinin iki yönlü tüm ağırlığını omuzlarımda taşımaktan daha da yoruluyordum, sense ertelenişlerle bana kendini ifade edememekten yorgun düşüyordun. Aslında şimdi görüyorum da bu ilişkinin tek suçlusu benmişim. Hem seni hem kendimi nasıl çıkmazlara sürüklemişim. İçimde seni suçlamışım benle görüşmek için elinden geleni yapmıyor diye. Bir de “ gerçekten isteyen yapardı” diyerek haklı bulmuşum kendimi de bir kez olsun o sözün anlamını tartarak “ ya gerçekten isteyen yapardı diyorsun da bunu yapacak aşkı sevgiyi, tutkuyu cesareti yüreğinde bulamıyorsa bunda onun suçu ne ki” diyememişim kendime. Ne kadar at gözlükleriyle bakmışım her şeye, , ne çok yalanlar haklı sebepler bulmuşum olmazlarına, ne çok avutmuşum kendimi, aslında ben hep kendimi kandırmışım aldatmışım hiç farkında olmadan.

ALINTIDIR!!