Eski Tunç Çağı
 

Eski Tunç Çağı Genel





Tarih öncesi uygarlığın gelişme sürecinde, M.Ö. 3000-2000 yılları arasındaki evredir. Bu döneme, insan topluluklarının maden işçiliği alanında gösterdikleri ilerlemden ötürü Tunç Çağı denmiştir.


İlk kez bu dönemde bakır, kalayla karıştırılmış ve elde edilen yeni alaşım, daha etkili silahların yapımında kullanılmıştır. Bu dönemde insanlar, artık surlarla kuşatılmış kentlerde oturmuşlardır. Evler kerpiçtendir; ancak taş temellidir. Dikdörtgen planlı bu yapılarda, ocaklar, sedirler ve fırınlar yeralmıştır.


Bu dönemin en belirgin özelliklerinden birisi de daha önceki çok renkli seramik geleneğinin bir yana bırakılmış olmasıdır. Seramikler, tek renkli ve az boyalıdır. Bu döneme özgü kırmızı renkli seramiklerde, geometrik desenlere de rastlanır. Kaplar gaga ağızlı, çaydanlıklar emzikli, çömlekler geniş karınlıdır. Kâseler tek, vazolar çift kulpludur.


Bu döneme ait en önemli yerleşim yerlerinden biri Kusura Höyük'tür. Höyük, 1935-1937 yılları arasında Winifred Lamb tarafından kazılmıştır. Burada M.Ö. 3000-1500 yılları arasındaki döneme ait üç kültür katına rastlanmıştır. Höyük'te ana yapı malzemesi kerpiçtir. Ancak yapıların temelinde, taş malzeme de kullanılmıştır. Odalar küçük ve dört köşelidir. Ocaklar ya ayrı yerdedir ya da duvara bitişiktir.


Ölüler, mezarlığa gömülmüştür. Kusurada mezarlar tek tip değildir. Ölüler, kimi zaman küplere ve taş sandıklara, kimi zaman da çömleklere konulmuştur. Mezarlara, vazo ve çanak-çömlek dışında başka bir eşya konmamıştır.