Ses...
 

Bir ses ki, uzaklardan gelen en gri tonlarda...

Bunca zaman söylenen "gel" sesinin içinde boğuluyorum bugün...
Yutkunmaya çalıştıkça daha da daralıyor nefesim, yüreğim, ellerim...
Titriyor galiba ellerim, yüreğim, nefesim...
Kaosları yaratan tek kaos... Sen...

Gözyaşlarımı bırakacak mıyım bu gece ellerine?
Ellerim yerine onlar ısıtacak mı üşüyen ellerini?
Ve ben zamana aldırmadan seyredebilecek miyim seni?
Bu gece özgür müyüz merhemim?

Yaralarımın üstüne basacağım bu gece, içtikçe içmeli mi?
Yoksa ters dönmüş kelimeleri mi çözmeli?

Zaman geçmek bilmez mi?
Yoksa sevgi mi geçmek bilmez?

Hangisinden vazgeçmeli???

Kara yalanlar gerçeklere dönüştüğünde o en sevdiğin renk çıkıyor ortaya...
Gri olacak mısın bu gece de?


Yine diyeceksin "sorgulama hayatı, sorgulama beni ve sorgulama üşüyen kalbini"... Biliyorum uzun uzun konuşacaksın... Belki bir kaç hikaye de anlatırsın... O en güzel doğaçlamalarının içinden gelen...

Ama benim soruların içinde boğulduğumu, nefes alamadığımı ve en acısı öldüğümü hiç görmeyeceksin!
Durmadan anlatacaksın, huzur diyeceksin...
Kelimelerin çoğalacak, nefesin boğazıma düğüm olacak...

Sana olan kızgınlığımın acısını yine gözbebeklerimin içinden çıkan tuzlu sulara anlatacağım ve yine onlar duyacak çığlıklarımı...

Şimdi "gel" demesem de , "gelme" diyemiyorum...

Bir kelebek gibi son günümü yaşıyorum... Ölümü üç noktalarla kutluyorum...

İyi ki öldüm...

Cevap : Ses...
 

emegıne sağlık paylasım içn sağol