Siyah...
 

http://img463.imageshack.us/img463/2573/giderkenzj1.png

Simsiyah gecenin ardındaki simsiyah yüreğimiz...

Geceyi ve ölümü içine çekti, en tenhalarda...

Herkes uyuyordu, sen hariç...

Sen o melodramı izlemek istedin, kaçmadın, kaçamadın...

Ürktün bir an siyahtan ama köşedeki ölüm dakikalarını yaşayan kelebek biliyordu siyahın korkutmadığını...

Çok uzakta, uzaklarda bir mavi vardı... Ama dingin ve kaygısız...

Siyah yüreğimize inat öyle duru, öyle sessiz...

Duruluk muydu aradığımız? Yoksa kirlerin içindeki paklık mı?

Şimdi daha iyi anlıyorum, o hırçınlığın içimde olma sebebini... Beni bırakmayışını...

Yüreğimize her elimizi uzatışımızda ellerimiz üşüdü...

Çünkü yalnız kalmayı öğrenemiyorduk bir türlü...

Ellerimizin cennet olduğunu cezalarla göstermeye çalıştı, anladık ama anlamak istemedik...

Halbuki ne kadar kolaydı bilekten geçen bir çizgiyi yaratmak...

Biz cesaretliydik en savunmasız zamanlarımızda!!!

Bu yüzden basit bir çizgi değildi hayat!

Ve bu yüzden siyah yüreğimiz kocaman kara bir denize dönüştü...

Şimdi sessizce içine çektiği ölümü bekliyorum...

Cesaretliyim...

Ve yüzüme değen ellerim, soğuk...

Canım yanıyor...

Ölüyorum, kimse görmüyor...

Cevap : Siyah...
 

Çok güzel toprağım.ustaca yazılmış, insanın içinde kendini bulabildiği bir şiir
Teşekkürler