ForumSinsi - 2006 Yılından Beri

**Atatürk'ten Gelen Armağan... **

Amerika Afganistan'ı vurdu ya, gazeteci olan eşim günlerini, hatta
aylarını o bölgede geçirdi. Türkiye'ye dönerken bana "armağan" olarak
mavi, ipekli bir "Burka" getirdi.

Evet evet, Afganlı kadınların Taliban döneminde giymeye zorlandıkları
Burka'dan söz ediyorum.

Burkayı bavulundan çıkarıp bana uzatırken de, "Bunu giydiğin an,
armağanın benden değil, Atatürk'ten geldiğini hissedeceksin. Atatürk'ün,
siz kadınlara yaptığı iyiliği daha iyi anlayacaksın" demişti.

Doğrusu o an ne söylediğini anlayamamıştım, mavi ipeksi kumaşa uzanırken...

Burkayı ambalajından çıkarıp, bu acayip örtünün neresine kafamı
sokacağımı araştırdım bir süre. Bilmece gibiydi. İşlemelerle yapılmış
yarım santimlik pencerelerden oluşan kafesi gözlerimin önüne denk
düşürmeye çalıştım.

Dünyayı görebilmek için!!!

Kafamı bir çember gibi sıkan dar bölmeye sokuşturdum; daha ilk
saniyelerde kendi nefesimden tiksinmeye başlamıştım. Soluk alıp vermek
tam bir işkenceydi. Ağzıma yapışan kumaş nefesimle ısınıyor, "içeride"
gitgide ağırlaşan bir koku oluşuyordu.

Ellerim de felaket durumdaydı doğrusu. Hareket kabiliyetimi tümüyle
kaybetmiştim.

Eşime, "Bunun omuz kısmı neresi" diye sormuştum burkayı giymeye
çabalarken. O da, "Omuz olursa, burka olmaz. Önemli olan kadının, hiçbir
hattının belli olmaması" demişti.

Burkayı giydim. Aynanın karşısına geçtim ve kendimi aradım! "Ben" yok
olmuştum. Gözlerim, yüzüm, mimiklerim, bakışım hatta sesim yok olmuştu.

Ezilmiştim. Küçülmüştüm. Görüş alanım daralmıştı.

Görebildiğim dünya minik karelere bölünmüştü. Sanki kafamı çevirmek
yetmiyor, vücudumu komple oynatırsam daha fazla bir şeyler görürüm
zannediyordum. Ama olmuyordu.

Gözler 180 derece görür ya, benimkiler o an ancak 30 dereceye hakimdi.

Zannedersem bir dakika kalabildim burkanın içinde. Bir ömür böyle
yaşayanları anlayabilmek için, bir dakika zor dayandım, itiraf ediyorum.
Bir çırpıda çıkardım.

Ama burkayı söküp atarken bedenimden, evime gelen tüm kadınlara burkayı
giydirmeye karar verdim. Benim öğrendiğimi, yani "Atatürk'ün
armağanı"nın farkına daha iyi varabilsinler diye.

Çünkü ben, bir kadın için çarşafa bürünmenin ne demek olduğunu ancak
burkanın içinde bir dakika kaldığımda tam algılayabilmiştim.

Şimdi daha rahat hissediyorum kendimi.

Daha güçlüyüm ve daha kendim.

Burka, beni hayattan çekip alırken kulağıma bir şeyler de fısıldamış
belli ki...

Ondandır, "Seyahatim esnasında köylerde değil, bilhassa kasabalarda ve
şehirlerde kadın arkadaşlarımızın yüzlerini ve gözlerini çok kesif
olarak kapattıklarını gördüm. Erkek arkadaşlar bu biraz bizim
bencilliğimizin eseridir. Onlar da yüzlerini cihana gösterebilsinler ve
gözleriyle cihanı dikkatle görebilsinler. Bunda korkulacak bir şey
yoktur" sözlerini duymam Atatürk'ün.

Ondandır, ansiklopedi karıştırıp hatırlamam, Atatürk'ün bu sözlerinden
sonra Türk kadınının önce peçeyi, 25 Kasım 1925'teki Şapka Devrimi'nden
sonra da çarşafı bıraktığını...

Ondandır, gülümseyişim, sessiz şükranlarımla...

*Fügen Ünal Şen...*