ForumSinsi - 2006 Yılından Beri - Umutlarımın Çıkmaz Sokağı

UMUTLARIMIN ÇIKMAZ SOKAĞI İlk önceleri çocuktuk avutulduk avunduk.Güzeldi elma şekeri tüketip,erik çaldığımız komşunun ağacı…Biz hiç büyümeyecek gibi küçüktük.Yolda bulduğumuz 1000 lirayı(o zamanın parası,bilmeyenler için söyleyeyim o zaman bu paraya 5 ekmek olurdu.yanlış hatırlamıyorsam.) almadan devam ederdik.Çünkü düşüren tekrar dönüp arayabilir diye.Yere tükürmek ayıptı.Kavga etmek o derece dayak atsak dayak yerdik dayak yesek yine dayak yerdik .Biz öyle çocuktuk ki hata yapınca yüzümüz kırmızıya çalardı…
Şimdilerde bakıyorum da , büyüdük ,sevdik, sevildik.Bilmediğimiz bin bir türlü bilmecenin içinde savrulduk durduk.Çözemedik hayatı yada sonuçların sağlaması tutmuyordu.Ya biz bir işlemde hata yaptık yada sayılar çok karmaşıktı.Ne suçlu aradık ne suçu üstümüze aldık.Hiç unutmam ilk iş aradığım zamanları , bulduğumda yaşadıklarımı.Sonra okula devam ettim bitirdim tekrar bir okula yazıldım.Sonra tekrar işe girdim.Bu seferde vatan borcu karşıma çıktı.Okuldan dolayı borcu geciktirdik.Biz ödedikçe bir yerlerden tekrar borçlandık.Borç yiğidin kamçısıdır diye buna diyorlar heralde.Neyse lafı uzatmayalım.Planlarımız teoride hep doğru olsa da pratikten sınıfta kaldık.Yaş otuzbeş şiirini dinlerken duygulanıyorum ama yaş daha 23,düşününce beynimde bir kaos oluşuyor.Biz bünyemizin kaldıracağından fazlasını düşündük…

...

Benim yürüdüğüm o umutlarımın sokağının hep sonu görünüyor çıkmaz bir sokak ama yürüdükçe sona varamıyorum hep o son duvar ben yürüdükçe uzaklaşıyor aradaki mesafeyi koruyor.Sanırım ben duvarı aştığımda artık her şey bitmiş olacak…

Alıntıdır.