Bir Pirinç Tanesi
 

Bir Pirinç Tanesi - Bir Pirinç Tanesi Hikayesi

Beş yaşında idim.

Rahmetli babaannem pirinç ayıklıyordu.

Bir tane yere düştü.

Babaannem eğildi

aramaya başladı.

Sağa bakıyor sola bakıyor bulmaya çalışıyordu .

Çocukluk iste


-Aman babaanne dedim.

- Bir pirinç tanesi için bu kadar caba harcamaya yorulmaya değer mi?

Rahmetli ilk defa sertleşti bana karşı öfkeyle doğruldu.

-Sen oturduğun yerden ahkâm kesiyorsun ' dedi.

- Hiç pirinç üretilirken gördün mü? İnsanlar ne kadar zorluk çekiyorlar. Bir pirinç tanesinde kaç insanin göz nuru alın teri emeği çilesi var biliyor musun?'

Utancımdan kıpkırmızı olmuştum.



Aradan yıllar geçti.

Hukuk Fakültesinde öğrenciyim.

Alain'in proposlarini okuyorum.

Birden irkildim.

Babaannemi hatırladım.

Alain bir insan yerde bir iğne görüp de eğilip almazsa bütün uygarlığa

karşı ihanet etmiş olur diyordu.

İlave ediyordu.

Bir iğnenin üretiminde binlerce insanin alın

teri göz nuru el emeği vardır diyordu.


On dokuz yıl evveldi.

Stockholm'e gitmiştim. Bir otele indim.

Geceydi. Sabahleyin traş olmak i çin

lavaboya gittiğimde aynanın yanında ilginç bir not gördüm.

'Lütfen traştan sonra jiletinizi çöpe atmayın

yanda bir kutu var oraya bırakın bir tek jiletle dahi olsa İsveç

çelik sanayisine yardımcı olun' diyordu.

Doğrusu hayretler içinde kaldım.

Çocukluğumdan beri çelik eşya denince akla İsveç çeliği gelir.

Birçok eşya üzerinde' İsveç çeliğinden yapılmıştır' diye yazardı.

İste o ülke kullanılmış bir tek ufacık

jiletin bile çöpe gitmesini istemiyor ona sahip çıkıyor

gelen turistlere rica yollu uyarıda bulunuyordu.


İsviçre'de zaman zaman belli periyotlarda radyolar televizyonlar bir haberi duyurur.

'Şu tarihte su saatte adamlarımız gelecek.

Siz lütfen hazırlığınızı yapın. Okumadığınız ilgilenmediğiniz kullanmadığınız ne kadar kitap dergi gazete varsa

kâğıt ambalaj kutu varsa velev ki bir ilaç prospektüsü dahi olsa

kapının önüne koyun. İsviçre'nin kalkınmasına yardımcı olun. Fazla

ağaç ziyanına engel olun.'


Japonlar son derece sade basit yalın mütevazı yasayan insanlardır.

Evlerini mobilya ile eşya ile dolduranlar Japonlara göre ruhen tekamül edememiş

hayatın manasını anlayamamış zavallı kimselerdir..

Böyleleriyle; evini mezat salonuna çevirmiş zavallı diye eğlenirler.

Bir insanin gösteriş için eşyanın esiri olması ne kadar acıdır.

Vaktiyle Japon ekonomisi darboğazdan geçiyor. İç borçlar dış borçlar gırtlağı aşıyor.

Zamanın başbakanı meclisi toplar.

Kürsüye çıkar.

Durumu olanca açıklığı ve tehlikeleri ile anlatır ve;


-Şu andan itibaren der


-Tanrı şahidim olsun ki Japonların iç ve dış borçları son kuruşuna kadar ödenmeden

pirinçten başka bir şey yemeyeceğim.

-Şu üstümdeki elbiseden başka elbise giymeyeceğim.

Dediklerini yapar en üstten en alta bir israftan kaçınma kampanyası açılır.

Japonya bütün borçlarını öder. Bu durumun toplumun

bütün kesimlerini tek istisna olmadan

kapsadığını söylemeye gerek yok.

Geçenlerde Japon imparatorunun sarayını gördüm.

Yarabbim ne kadar sade ne kadar mütevazı ne kadar gösterişten uzak...



*Gerekmediği halde elektriği yakmakla suyu kapamadan bos yere akıtmakta

gece çamurlu ayakkabılarımızı temizlemeden yatmakla

yemek yediğimiz kapları yıkamadan bırakmakla biz de zalimler sınıfına geçmiyor muyuz?


*Hayat çok ince akil almaz incelikte ipliklerle örülmüştür.

Her şey o kadar birbirine bağlıdır ki

İlk okul okuma kitabımızdaki bir sözü hiç unutmadım.


Bir mıh bir nalı kurtarır.

Bir nal bir atı bir at bir komutanı

Bir komutan bir orduyu

Bir ordu bir ülkeyi kurtarır diyordu..


Maddi durumumuz ne olursa olsun

ister zengin olalım ister fakir hepimiz çok dikkatli olmak zorundayız.

Burada parayı da maddiyatı da aşan büyük bir edep ve incelik vardır.


Alıntı..