Deriden Kostümü İslanmış Bulutların Gözyaşlarıyla
 

Kemiksiz bir insan torbası. Deriden,boş ve anlamsız. Ruhu yok çırpınan. Yaşama sevinci yok artık. Bitik,tükenik… Bir insandan artakalanlar, atılmış çöp misali boş sokak aralarına. Arayan yok, sorulmamış uzun zamandır ona ; “neredesin?”


Kaybolmuş insan. Çırpınışları zarar vermiş kanatlarına. Uçamamış,kurtaramamış kendini. Asılmış kimsesizler gardrobuna. Bir gün gelmiş, sevincini paylaşmak istemiş insan. Dinlenmemiş,terkedilmiş. Kendini vurmuş sokaklara. Şimdi kafası kuma gömük,yaşamaya çalışıyor. Ruhu bile özgür bırakmış onu, o kadar özgür!.


İlgi bekliyor yalnızlık bulvarında. Gelen,geçen bakmamış,görmemiş. Anlıyor ki görünmez artık,lanet ediyor yaşamaya. Özlüyor,çok özlüyor gelmeyen beklediğini. Son nefesi çıkarken yukarı doğru,içerisinde birşeyler yanıyor. Dumanı tüterken özleminin, yalnızlığın acı kokusu bastırıyor.


Deriden kostümü ıslanmış bulutların göz yaşlarıyla. Çürüyen insanlığın çığlıkları arasında kaybolmuş, ümitsiz,haykırıyor.


Biliyor insan, sonunun geldiğini hissediyor… O da göçecek. Ruhsuz ve yalnız…