İçinizdeki Yaprak Kımıldayamaz Bazen
 

İçinizde yaprak kımıldamaz ya bazen hani.. Duygusuz kalmışsınızdır..

Özlemezsiniz kimseyi.. İstemezsiniz hiçbir şeyi.. Sevgi dallarınıza

sular yürümez artık, kurur kalır çıtırtılarla sürgünleri.. Hiçbir cümlenin

başı yoktur ve sonu da; hatta sözcüklerin ilk hecesinde kalır..


Ne fazla,

ne eksiksinizdir, bilemezsiniz, anlayamazsınız...

Yüreğiniz bir tavan arasıdır, düşleriniz bir yangın bahçesi, umut

martılarınız haykırışsız,Yaptıklarınızdan mı pişmansınızdır, yapamadıklarınızdan mı?

Yaşamak isteyip de yaşayamadıklarınızın özlemi mi yaşatıyordu sizi,

yoksa yaşayamadıklarınızın girdabında mı tükendiniz?

Erteleyip, biriktirdiğiniz düşlerinizin sancısı mı şu an

kıvrandıran sizi..

yoksa hiçbir sancıyı hissedeme yecek kadar geç mi kaldınız

artık..??

En çok unutmaya çalıştıklarınız mı yaşatıyor sizi, en unutulamaz

olanlara olan özlemleriniz mi..??



En özlediğiniz mi, en çok unutmaya çabaladığınız, yoksa o mu en

unutmak istediğiniz..??

Galiba içimizi en çok acıtan, göze alamadıklarımız ve alamadıkça

da, özlemiyle içimizde besleyip büyüttüklerimizdir... Onlar bir an gelir, o

kadar büyürler ki, taşarlar içinizden, bedeninizden, ruhunuzdan, kimsesiz

kalırsınız, kendinizsiz hatta...

Adını koyabildiğiniz hiçbir duyguyu yardımınıza gelmez, duymaz bile

sizi... Sığınaksızsınızdır, kendinize bile...

içinizde bir daha geri gelmemek üzere giden bir şeylerin kanat seslerinin

kulaklarınızdaki sağırlığına mahkum edilmişliğinde kıvranmaktayken- , yarım

bırakmayın artık yüreğinizin serüvenleri,kımıltısız kalmasın içinizin yaprakları...