Gitmek Güzeldir
 

Gitmek güzeldir. Kalıp bir sirk maymununa dönüşmektense hayatınızda, kalıp suratımızı boyamaktansa, kalıp "geride kalan her şeye" tahammül etmektense; gidilmelidir.

Gitmek güzeldir. Güzeldir bütün renklerini yeryüzünün, bütün tadlarını, bütün seslerini,

bütün iklimlerini, bütün sözlerini, onları bir put belleyenlerin masasına atarak, belirsiz,

tarifsiz ve kifayetsiz bir 'gidiş'e gitmek. Bütün bu renkler, bu tadlar, bu sesler, bu

iklimler biraraya gelse dolduramaz, giderken kumda bıraktığımız ayak izlerini. Biz ayak

izlerinin vatandaşıyız ve aklımızı atıp dünyanın uçlarına ve o akıl duvarlar içinde sekip

dururken, bir çift ayak haline geliriz.




Biz bir çift ayağız bebeğim ve olmamamız gereken

yerde olmayız. Sana hatırlamak düşer artık, yüzüme çok çok ender yayılan o müthiş

gülümseyişimi. Sana hatırlamak düşer, birdenbire, ansızın, mesela bir kazağa dokunurken,

mesela bir şey yazarken, mesela koltuğun kenarlarıyla oynarken, hatırlamak düşer bana ait

bir an'ı. Fakat ben, "bana ait anlar"dan da gitmiş olacağım. Sen "oyalan", dünyanın

tadlarıyla, sesleriyle, renkleriyle. Sen başka adamlarda (başka kadınlarda) oyalan. Ve

karşına çıkan bütün yolları yürü. Senin yolların gitmek için değil, yürünmek içindir. Biz

bir tek, sırtımızı tanıyan yolları biliriz. Gitmek güzeldir.


Gitmek güzeldir. Size "hayat" diye sunulan ve sizin "hayat" diye bellediğiniz her şey, ama

her şey, bizim zihnimizde yeşerttiğimiz, en pis anlarda bile, kırılmasınlar diye üzerine

eğilip bedenimizi siper ettiğimiz "hayallerimiz" yanında bir oyuncak dahi olamazlar.

Oyuncaklarınızı seviniz bayan. Oyuncaklarınızla mutlu olunuz. Bu "teneke trampetler" sizin

için üretildi ve siz "trampetler"in dünyasında, iki taşın birbirine çarparken çıkarttığı

can yakıcı seslere hasret, bir erkeğin (kadının) kalbini çıkartıp göğe doğru atarken attığı

naraya yabancı olarak, yaşayınız yaşayabiliyorsanız. Bu boyalı hayatlar, bu kuklalar, bu

maskeler bize gelmez. Biz, maskeleri tutup kopartmak ve onların arkasındaki suratları ilan

etmekle yükümlüyüz. Biz yükümlüyüz. Biz hükümlüyüz. Ve kesildi hüküm. Kesilen hüküm

gitmemizi gerektirir. Ve gitmek güzeldir.


Gitmek güzeldir. Kalıp bir sirk maymununa dönüşmektense hayatınızda, kalıp suratımızı

boyamaktansa, kalıp "geride kalan her şeye" tahammül etmektense; gidilmelidir.

Ayaklarımızdan öğrendik gitmeyi. Sen koşmayı, hoplayıp zıplamayı öğrenirken, biz nesilden

nesile, babadan oğula, anadan kıza, sessizce, nefessizce, usul usul öğrendik, "yolları

çatallanan bahçe"leri. Ve her daim, bizi bahçenin dışına atan çatalı tercih ettik. Başını,

gitmekten korkan bir omza yaslayarak, dolaş mermer fıskiyelerin gölgesinde dolaşabilirsen.

Biz büyüttük, korkaklar küçültsün seni. Küçültsün seni taklitlerimiz. Söz bizdedir,

sözümüzün altına kopya kağıdı koyanların dünyasında uyu sen. Uyu sen sakin uykularda. Uyu

sen masalların peşisıra. Burada kal ve uyu. Biz gidiyoruz. Gitmek güzeldir.


Gitmek güzeldir. Ayırdım ipek hışırtılarıyla yolumu. Kuş tüyü yataklar atılmıştır

zihnimden. Zihnimizde, binlerce güvercinin uçlarından tutarak havalandırdığı camiler

hışırdar bizim. Zihnimizde, bir kan, kan olmanın bütün halleriyle akar. Zihnimiz

kurşunların kardeşidir ve ölüm yakışır ölmeyi bilene. Kalp yakışır sevmeyi bilene. Bilmeyen

için organlardan bir organdır yürek. Al yüreğini bir korkunun içine ser. Garantili hayat

reklamlarında dolaş biraz. Serinle biraz. Biz ateşe gidiyoruz. Biz cehenneme gidiyoruz.

Gitmek güzeldir.