Umudun Bittiği Yerde Sabır Başlar
 

Bir yaklaşıma göre sabretmek, teslim olmak değil, mücadeledir.

Bu aç karnına tok tesellisi gibi bence.

Aslında umudun bittiği yerde sabır başlıyor.

Sabır, normal şartlar, ahlaki değerler ve kanunlar noktasına gelip dayanmanın adı.

Yoksa, sabretmesek, bizi yoldan çıkartacak, haklıyken haksız duruma düşürecek, neticede varmak istediğimiz yere denk düşürmeyecek neticeler alıyoruz. Onun için ahlakın ve kanunun ’dur’ dediği yere sabır diyoruz.

Burada durmak, meşru zeminlerde yapacak bir şeyin kalmaması anlamına geliyor.

Burada umut da bitiyor.

Tek tesellimiz olan sabır, ömür çarkında bir sürü dişlinin kırılması karşısında suskunluk

bir nevi.

Sabredelim.

Ama ne için?

Sabredelim...

Ama niye?

Gelecek güzel günler için mi?

Muhatabımız olanın veya olmayanın hatasını anlaması için mi?

Bir gün ‘sıranın bize de gelmesi’ için mi?


* * *


Niye sabrediyoruz?

Güçsüz olduğumuz için mi?

Haksız olduğumuz için mi?

Yetersiz olduğumuz için mi?

Umudun Bittiği Yerde Sabır Başlar.

Yoksa yenildiğimiz için mi?


* * *


Güçsüzlüğümüzden sabrediyorsak, bunun adı sabır değil zafiyettir.

Haksız olduğumuz için sabrediyorsak, bunun adı kabullenmedir.

Yetersiz olduğumuz için sabrediyorsak bunun adı çaresizliktir.

Yenildiğimiz için sabrediyorsak, bunun adı sabır değil bahanedir.


* * *


İşte bunun için umudun bittiği yerde sabır başlıyor. Sabır, çoğunlukla olgunluğun bir göstergesi olarak algılanır.

Çocuklarımıza gösterdiğimiz, sabır değil sevgidir. Eşimizde gösterdiğimiz sabır değil sadakattir.

İşimize gösterdiğimiz sabır değil metanettir.


* * *


Sabır ne zaman sabırdır?

Bilmiyorum.

Ben de umudumun tükendiği yerde kendime bahane arıyorum...

Sabrediyorum...

Sabrediyorsun...

Sabrediyoruz...

Kaybediyoruz...


alıntı