Öğretmenim Dedim Önümü İlikledim
 

Öğretmenim dedim,önümü ilikledim.


Neye Yanarım


Ağrı'daki o harabe okulda ögrencilerini kurtarmak

uğruna yanan yirmili yaşlardaki iki genç kadın

ögretmenin haberleri medyada ilgi görmedı.

Ne katil pop star yarışmacısı kadar...

Ne Hülya Avşar'ın yırtmacı kadar.. Ne taş fırın

erkeğinin bıyıkları kadar...


O okulu bir televizyon kanalında, arka sıralardaki

haberde gördüm.

Daha çok bir ağılı andırıyordu. Sıvası dökülmüş

duvarlar, tahta bir kapı, camsız pencereler, akan bir

tavan, sefıl-perişan bir geleneksel küçük Anadolu okulu. liberaller özel okullara-kolejlere önem verdiklerı

için, gelen dinciler tarikat okulları ve Kuran kurslarına yöneldiklerı için, hiçbir zaman sahip bulamamış

bir zavallı okul.


Öyle okullarda okudum, ders sırasında soğuktan

sızlamaya başlayan ayak parmaklarını ben bilirim.

Çocuklar üşümemek için sobayı yakmaya kalktılar,

soba patladı.


iki öğretmen Aysun ile Burçin, çocuklar yanmasın diye

sobayı dışarı atmak üzere kucakladılar ve yandılar.

Önceki gün Burçin öğretmen hastanede öldü, bu yazı yazıldığı sırada Aysun öğretmen ölüme direniyordu.

Böyle bir sıradan (!) olay. Çocuklarınız koleje, bakımlı okullara gidebilir.


Yine de soğuk bir bakımsız sınıfı... Orada ayak

parmakları soğuktan sızlayan çocukları...

Ve bir gün çocuklar yanmasın diye sobayı kucaklayacak kadar yüreğinde görev sevdası, analık duygusu ve en çok da yiğitlik olan o genç öğretmenleri eminim hissettiniz. Duyarlı bir ülkede olsaydı onlar ''ulusal kahraman''

ilan edilir, niçin yandıkları tartışılırdı. Ne yapacaksınız ki, değerlerini-duygularını ve kendini yitirmiş bir ülkede bu söz konusu değil. Bunun hesabını gelmiş geçmiş, o otuz yıla damgasını

vuranlardan,o dört yol çatına anıtmezarı yapılanlardan, o tarikat kolejlerine umut bağlayanlardan sormak bir yana... İki öğretmen, topuğundan vurulan o İstanbul züppesi kadar bile yer almadı medyada.

Ne kim kimi becerdi haberleri kadar... Ne yılbaşında en iyi nerede zıplanır haberleri kadar... Çocukların ayak parmakları kadar sızlamıyor yürekleri...

CAN DÜNDAR