Sahip Olmadan Kaybettiklerim
 

sahip olma iç güdüsü - sahiplenme - kişisel gelişim yazıları

Ne kadar güzeldir içinde bir şeylerin kıpırdadığını varolduğunu hissetmek. avuçlarının içerindeyken sımsıkı tutarken her ne pahasına olursa olsun koruduğun ve sahip çıktığın şeyin hayatından büyük harflerle sende kapanmayan yaralar açarak gitmesi.


Oysa ne kadar sahiplenmiş benimsemiştim. benim bana, bize ait şeyler var demiştim.belki ilk defa mutluluğu ve huzuru bu kadar yakından tatmıştım. çok kırgınım şimdi hem kendime hem karnım da az da olsa varlığını hissettiğim bebeğime. neden ben diye ağladım hep niye biz? doktorumla ilk görüşmem geliyor aklıma yüzüme bakarak her şeyin ne kadar zor olacağı ve sabır gerektirdiğini söylemesi. sabır neydi peki ? filizlenen bir şeye o giderken susmak, kabullenmek mi? göz yaşlarımdan daha büyüktü yitirdiğim içimde akan yaş gözyaşlarımdan daha yoğun ve can yakıcıydı. ışıkları da söndürmüştün. ne yaptım bunları hak edecek. bir çok soru ve yıkık bir insan bıraktın arkadanda.tedaviye devam ediceğim ama her seferinde bu kadar yakınlaşmışken kaybetmeye ne kadar dayanabilrim bilmiyorum. artık biraz sessiz ve sakinim.


Hayat bu benden aldıklarını benden çaldıklarını ne yapcak bilmiyorum. yada neyin dietini ödediğimi bilmiyorum. bu kadar belirsizlik içinde gözün aydın hayat benden bir şey daha aldın ama neden canımıda yanında götürdün...?