ForumSinsi - 2006 Yılından Beri

http://www.ceylanim.net/gifler/29a.gif

Bir yalnızlık şarkısı daha dinliyorum gözlerimi kısmış camdan dışarı bakarken...Hayal ediyorum o günleri...

nerde hata yaptım ki?
Neyi atladım seni seviyorum derken?

Her ayrılık acısı yaşadığımda,ağlamaktan yorulduğumda ve bi umut ışığı aradığımda ,gözlerimi camdan dışarı dikip İstanbul'un o rahatlatan kalabalığına bırakırdım kendimi.Ve içimden,''bu kadar kolay pes etme,bak etrafta tanımadığın milyonlarca insan var.Ve bir gün gelecek içlerinden biri senin hayatını değiştirecek,sabret...'' diye teselli ederdim kendimi...

Ama bu gece farkettim;artık bakamıorum dışarıdaki o ışıltılı dünyaya.Gözlerim -ağlamaktan mı korkudan mı bilmiyorum- açılmayacak nerdeyse...

Meğer ne zor şeymiş aşkı yaşamak.Bunca yıl kendimi kandırmışım,oysa nereye bakarsam bakayım,sonunda kucaklayacağım kader aynı:yalnızlık...

Büyüdükçe daha zor yaşıyor insan sevdayı,çünkü aşkı öğrendikçe acıyı öğreniyorsun,ilk aşkın daha saf, daha merhametli,sonra sonra gerçek yüzü çıkıyor ortaya ve farkediyorsun ki sen düştükçe ayağa kaldırıyor seni ama arkasından yine tokadı o atıyor sana,her defasında yaşlanıyor kalbin binlerce yıl,sonunda da böyle boynu bükük kalıyorsun bi pencerenin önünde,tek başına...

Fakat şunu söyleyebilirim ki bir müddet sonra alışıyorsun bu duruma ve farkediyorsun ki sen ne kadar tövbe etsende ''bir daha asla'' diye,çoktan teslim olmuşsun aşka,ne kadar terkedilsende,aldatılsanda,o senin hayatını zehir etse de,kıvransanda acıdan her gece o küçük odanın içinde,sen yinede o pencereden bakmaktan vazgeçmeyeceksin ve her terkedilişin ardından önünde sonunda bir umut beslemeye başlayacaksın yine,belki bu sefer diye...