Mutlaka Okuyun...............
 

Kısacık bir öykü bu...ama hayatımıza yön veren bir öykü...

Devrin valisi emrindeki yöneticiler ile atının üstünde şatafat içinde
girer şehre...
Yol kenarlarında insanlar iki büklüm el pençe divan selamlarlar valiyi...
Bütün bu şatafatlı itaat gösterileri arasında valinin gözleri, bir sokağın
köşesinde yere çökmüş olan ve etrafındaki hiçbirşey ile ilgilenmeyen bir
adama takılır...
Perişan kılıklı, saçı sakalına karışmış bu adamın olduğu yere sürer atını
vali...
Atının üstünden inmeden,vakur ve sert bir ses tonu ile bağırır adama :

- "Behey adam, herkes benim şehre gelisimi el pençe karşılarken sen kimsin
ki yerinden bile kıpırdamıyorsun? "
Perişan kılıklı adam istifini hiç bozmadan,sakallarının ve uzun saçlarının
arasından beli belirsiz gözüken gözlerini valiye çevirerek :
- "Ben hiçim" der...
Vali daha da hiddetlenir,
- "Ne demek hiç, senin bir adın, şanın ünvanın yok mu bre adam" der... -
"Senin var mı? " der bu kez adam...
Vali iyice şaşırır ama cevaplar, "Gafil adam, nasıl tanımazsın, ben
valiyim" der.
Adam aynı ses tonu ile sorar yine...
- "Peki daha sonra ne olacaksın?"
- "Sadrazam olacağım." der vali...
- "Peki daha sonra?"
- "Padişah olacağım..."
- "Peki ya daha sonra?"
Kısa bir an duraksar vali ve;
- "Hiç" der...
Sadece gülümser perişan kılıklı adam...

***
Hepimiz hep başka birileriyiz...
Sevdiğimiz, beğendiğimiz, örnek aldığımız, kıskandığımız, yerinde olmak
istedigimiz birilerinin seslerini, sözlerini, bakışlarını ve tavırlarını
alıyor,sanki bize aitmiş gibi kullanıyoruz...
Sabahları kalkıp elbise dolabımızın önünde durduğumuzda, giyeceğimiz
ebiseye ve yanına gideceğimiz insanlara en çok uyacak maskeyi de
seçiyoruz, elbiselerimizin yanında duran maskelerimizin arasından...
Hep daha fazlasını isterken, aslında giderek hep daha az alıyoruz... Bütün
ömrünü kariyer, güç ve para peşinde gece gündüz çalışarak geçiren
insanların, günün birinde bütün kazandıklarını, elindekileri kazanırken
yitirdikleri sağlıklarına harcadıklarını görüyoruz...
Bir ömrün sonunda evleri, arabaları ve para kasaları olan insanların,bütün
bunları kazanırken kim bilir kaç gerçek aşkı yitirdiğini ve günün birinde
yaşlanıp başlarını yaslayacakları bir sevgili omuzu aradıklarındaysa,
soğuk ev duvarlarının, lüks araba koltuklarının ve çelik para kasalarının
bir sevgilinin yerini tutmadığını, acı içinde fark ettiklerine şahit
oluyoruz..

Siz istersenIz,"herkes" olmaya devam edin...

Ben "Hiç kimse olmak istiyorum." Sadece bana ait yanılgılarım, hatalarım,
hüzünlerim, kahkahalarım, fotoğraflarım, kelimelerim, şarkılarım ve hiç
benim olmayanlarım ile birlikte, bir hiçliğe doğru tek başıma karışıp
gitmeyi düşünüyorum..."

SİZLERİDE BEKLERİM….

sen iste yeterki