Neden insanları kırarız
 

Neden insanları kırarız


İnsanları kırmak kolay, oysa yeni dost kazanmak

zordur. Her zaman böyle olur, yapmak zor, dağıtmak ise

kolaydır. Bazen bunu isteyerek yaparız. Sonuç da ne

olur? Arkadaşlık ilişkimiz biter. Köprüleri atmış

oluruz. Hiç düşündünüz mü "Neden bunu yaparız?" Bir

sebebi varmıdır? Çoğu zaman sebebini de bulamazsınız.

Bir anlık duygu-davranış durumumuzun sonucudur bu.

Öfke, kin, hırs, intikam bu kararı vermemize yani

köprüleri kolayca atmamıza neden olur.


Bir de olayın başka yönü var. Kimse kimseye mecbur

değildir, kimse kimseyle aynı evde yaşamak, aynı iş

yerinde çalışmak zorunda değildir. İsteyen kapıyı açar

gider. Kapanan o kapı, atılan köprü gibidir. Kapı bir

daha açılmayabilir.


Oysa her bir insan ayrı bir dünya demekdir ve onlardan

öğreneceklerimiz vardır. Bunu da bilmek lazımdır.


Biz ise insanlardan ayrıldığımız zaman nedense onları

cezalandırdığımızı düşünürüz. Oysa bir bakıma

kendimizi de cezalandırırız. Bunun da

farkındamıyızdır? Tartışmada haklı da olabiliriz. Bu

geçerli bir sebepmidir? Önemli olan sebep mi yoksa

sonuç mudur? Haklı olup, dost kaybedip, yalnız kalmak

iyimidir?


Hatırlamak gerekir. "Hayat oyun değildir." Hata yapıp,

affedilme şansımız çoğu zaman yoktur. her şeyi kolayca

silemeyiz.


Mantığımızı ya da çıkarlarımızı her zaman iyi

kullanamayız. Duygularımız çoğu zaman ön plana çıkar

ve duygularımız mantığımızı dinlemez. Bu nedenle

"kafanı kır, ama kalp kırma" prensibine uymamızda

fayda vardır. Çünkü kalp evdeki vazonuz gibidir.

Kırın, dünyanın en yapıştırıcısı ile yapıştırın ilk

hali gibi olmaz, biraz bozulmuştur, kırılmasından

dolayı izler vardır üzerinde, hem de hiçbir şekilde

geçmeyecek olan izlerdir bunlar. Unutmayalım.