gerçeği gören göz
 

ocukken ibadete heveslenir, geceleri uyanır, namaz kılar, Al*lah’a yakarırdım.


Herkes uyuyordu bir gece.


Babam uyanıktı sadece.


Kuran okuyordum.


«Neden geceyi uykuyla geçiriyor, kalkıp iki rekat namaz kılmı*yorlar?» dedim.


«Uyanık kalıp halkı çekiştireceğine keşke sen de uyusaydın» diye çıkıştı babam.


Bencil kişi sadece kendisini görür.


Gözlerine kendini beğenmişlik perdesi gerilmiştir.


Eğer Allah gerçeği gören bir göz bağışlasaydı ona, kimsenin kusurunu görmez, sadece kendi yanlışını görürdü.


Her şeyde Allah’ın Kudret elini gören, kendisini de unutur, başkasını da.


(Şeyh Sadi’nin eseri “Gülistan”ından alıntıdır)