ForumSinsi - 2006 Yılından Beri

Acı, eksilmeyen yanımız; içimizdeki fırtınanın bizi boğması. Güneşin parlak değil de sarı yüzünü görmek. Umudumuz, kavgamız devam ettikçe acı uğramaz yanımıza. Savaşan asker, savaş esnasında acı duyar mı acaba? Zannedersem, savaşı kazanıp galip gelirse acıyla hiç tanışmamış olur. Ya savaşı kaybedip de acılara bulanmışsa sonuna kadar. İçindeki fırtına artık düşmanı değil kendini boğmaya çalışır.
Dünyayla ilk tanışmamız acı doludur ve ağlayarak duyururuz varlığımızı. Bizim acımız, annenin acılarının dinmesidir. Ya ölü doğan bebeğin acısı… Bizi olgunlaştıran acılarla, hüzünle, mutluluklarla, özlemle iç içe yaşamak, insanlığımızın gereği. Bu şarkılara hep hüzün ve acı bulaşacak. Bulutlar, hep beyaz olmayacak. Kararacak, bizi boğacak hâle gelecek. Güneş hüzün rengini alacak, trenler acıları başlatıp bitirecek, içimizdeki acılar, sürekli kendine sığınacak bir yerler bulacak…
Ben, bu türküyü hep böyle söyledim ve insanlar bu türküyü böyle seviyorlar.
Asıl bir türkü, bol acılı olsun.