Teşekkürler Hayat - Şeyda Küçükel
 

Hayat, her an bir şeyler öğretirsin bizlere. Bazen, aklımıza isabet ettirerek, bazen yüreğimize yerleştirerek yaşatırsın. Kimi zaman duygularımızdan yola çıkarsın, kimi zaman düşüncelerimize akarsın. Ne çok yol gösterir, ne çok kucak açarsın… Ne çok elini uzatırsın aslında, öğrenmek isteyen, inançlı, güçlü tüm zerrelere.

Bazen sessiz olmayı öğretirsin. Olayları ve insanları sükunet içerisinde izlemeyi ve dinlemeyi tavsiye edersin. Sessizliğin, algımızı nasıl çoğalttığını birçok yerde işaret edersin. Baktığımız her çerçevede, sükûnetin kazandırdığı derinliği hissettirirsin.

En sıkıntılı dönemlerimizde; bir yerlerden çıka gelir, yaklaşırsın. Kendini saklayarak usul usul fısıldarsın yüreğimize : “Sakin ol ve sükunet içinde kal, hiçbir şey yapma, sadece bekle. İlkbahar gelecek ve çimler kendiliğinden yeşerecek” dercesine.

Bir süre sonra, coşkumuzu ve huzurumuzu daha da arttırırsın, daha da merak uyandırmaya başlarsın. Çünkü yine bir şeyler anımsatma vakti gelmiştir. Yeryüzündeki o en kutsal duyguyu hatırlatma vaktidir. Bu defa, bir takvim yaprağında gösterirsin kendini.
“Sabır, cennetin anahtarıdır”.

Karşımıza türlü türlü insan manzaraları çıkarırsın. Benzer veya farklı olaylar yaşatırsın ard arda. Tüm bu süreçlerde, sabrın ve yutabilme becerisinin gücüne tanıklık ettirirsin bizleri.

Bazen de; “sessiz kalma, seyirci kalma, bak burada müdahale etmelisin” diye tavsiye de bulunursun. Bu defa, ufak bir mahalle kırtasiyesinde, omzumuza dokunarak verirsin mesajını.

“ Hiçbir rastlantı, tesadüf değildir, bunu sakın aklından çıkarma”. diye.

Bu mesajla birlikte, kalabalık bir genç kız topluluğunun içinde bulabilir insan kendini. Onları ikna etmeye çalıştığını fark edebilir. “Yapmayın, lütfen yapmayın. Bugün karne notları ile oynarsınız, yarın başka sahtekârlıklar içerisinde bulursunuz kendinizi”.

- Bir kereden bir şey olmaz, ilk defa yapacağız ama?
- Beni maf eder, annem – babam!
- Beni de. Okula göndermezler ki; bir daha.
- Siz benim annemi, babamı tanısanız, böyle konuşmazsınız.
- Hayatta olmaz, değiştirmem lazım bu karne ile döverler beni, eve almazlar.

“Bugün azar işitin ve hatta gerekirse dayak yiyin ama bu sahtekârlığı yapmayın. Bugün notları değiştirerek, annenizi babanızı kandırırsınız, yarın erkek arkadaşınıza yalan söylersiniz. Eşinize veya patronunuza sahtekârlıklar yaparsınız. Bugün annenizin babanızın tokadını yemezseniz, yarın hayat misli misli tokatlar atacak her birinize”.


“Pırıl pırılsınız, birbirinizin gazına gelerek çirkinleşmeyin, çirkinleştirmeyin kendinizi.
Davranışlarımız çirkinleştiğinde, başta yüzümüz olmak üzere her yerimiz çirkinleşiyor. Senin kafandaki pembe toka, benim boynumdaki pembe fular hiç bir işe yaramıyor ki o zaman. Keşke bunu görebilsek hep birlikte, öyle değil mi?”

Ağlamaya başladı bir tanesi ve teşekkür etti. “Ben vazgeçtim ve de korktum dedi, daha sonra onu iki kız daha takip etti. Diğerlerini de kırtasiyeci; “Ben değiştiremem kızlar, gidin başka yerde değiştirin” diye geri çevirdi.

Hep birlikte, çuvalı delmiştik belki de. Teşekkürler hayat, acı tatlı tüm süreçlerde yanımızda olduğun için. Şükürler olsun Rabbim, bizlere her daim iyi şeyler nasip ettiğin için.

İyilik yap ehli olana da, olmayana da, ehline isabet ederse yerini bulur.
Etmez ise ehli sen olursun.
Hz. Muhammed.


Sevgiyle ve sağlıcakla Kalın.


Şeyda Küçükel