Aşk Salladı Hücremin Duvarlarını ...
 

Satır aralarında boşluğum çığlık
Gözümün içi gibi karanlık sözler
Kurşuna dizilen kuşlar ürkek
Apansız bulut kış gecelerinde
Işıklı bir hüzün
Üşüyen çıplaklığımı giydiren
Giysilerimdi yüzün
Bir zaman



Isırırken avuçlarımı
Uykusuz ve korkaktı
Bir umut çırpıntısıydı sırılsıklam
Uzaklardan gülerken tanıdık yağmur



İflah olmayan sesimin prangası
Erkenci bir rüzgarda tutuklu



Yüzüm ıslak
Yüzüm ölüme güçlü
Vurdu yaşamımı savururken
Durdu annemim ellerinde
Ağızsız sıcaklığa



Sürdüm tabanlarımı mor taşlara
Değişmiş ve çoğalmış haline
Adımlarım derinleşti


Bana aşkı anlatma...



Bu yüzden sallandı hücremin duvarları
Bu yüzden intihar etti boşluğum
Bu yüzden çiğneyemedi çocukların gülüşü
Deprem olan ince çizgileri



Gittikçe genişliği kazınan günlerim
Rüzgarım sus/pus
Konuşmuyor hiç



Şekilsiz kayalıklar gibi aklım
Yıkılınca düşüverecek üzerime
Kımıltısız gövdem öksüz ellerimde
Bacaklarıma dolanıyor



Yüreğime saplanan martı kuşları
Kulaklarıma ses
Susturuyor içimde dürülmüş defteri
Küçücük ağzıyla



Hadi kopar saçımın telinden
Dökülsün aklım başıma
Ak...Ak...






Tülay Yurdakul