İstifa
 

İstifa


İSTİFA a. (ar. 'afv'dan isti'fa).
1. Bir görevden kendi isteğiyle ayrılma, çekilme: Genel müdürle konuştuktan sonra istifadan vazgeçti.

—2. Görevden ayrılma isteğini bildiren dilekçe: istifasını vermek, istifası kabul edilmedi.

—3. Esk. Bağışlanmayı dileme.

—4. istifa etmek, görevinden kendi isteğiyle ayrılmak.

—Esk. istifa-yı kusur, özür dileme: "... tekdir ve ihafe ettikte ayağına kapanıp istifa -yı kusur ettikten başka..." (Cevdet Paşa, XIX. yy.).

—ida. huk. görevden çekilme*'nin eşanlamlısı.

—isi. huk. istifa-yı hak, borç ve alacağın tümünün elde edilmesi.
istifayı kısas, kısas kararının infazı. (Haksız yere bir kişiyi öldüren ya da bir organına zarar veren kişinin işlediği suça eşit değerde bir ceza ile cezalandırılması.)

—Kur. tar. istifa divanı (Divan-ı istifa), Ortaçağ islam devletlerinde mail İşlere bakan kurum. (Devlet hazinesinin gelir ve giderlerini saptayan, denetleyen kurumun başında "müstevfi" denilen bir yönetici bulunurdu. İslam dünyasına Sasaniler' den geçen bu kurum, Gazneliler ve Selçuklularda önemli bir yer tuttu.)