İsmet
 

İsmet


İSMET, -ti a. (ar. 'işmet). Esk.

1. Ahlak açısından temiz ve namuslu olma.

2. Masumluk, günahsızlık.

3. Namus: ismetine halel gelmemek.

—Esk. ismet-meab, ismet-penah, "yüce", "şerefli" anlamında yüksek mevkili kadınlara karşı kullanılan hitap sözü.

—isi. Peygamberlerin suç ve günah işlemekten uzak olmaları. (Bk. ansikl. böl.)

—ANSİKL. islam inancına göre, Allah bütün peygamberleri, peygamber olduktan sonra suç ve günah işlemekten korumuştur. Bir peygamberin, peygamber olmadan önce de ismet niteliğini taşıyıp taşımadığı, islam mezheplerinde tartışmalıdır Ehl-i sünnet bilginleri, peygamberlerin önemsiz bazı yanılgılarda (zelle) bulunabileceklerini, ancak Allah'ın bunları bağışladığını belirtirler. Şiiler, ismet niteliğini imamlar için de kabul ederler.