Hüzün
 

HÜZÜN, -znü a. (ar. hüzn).

1. Kişinin iç dünyasında iç sıkıntısı, üzüntü, içe kapanıklık biçiminde yaşadığı ruh durumu; keder, sıkıntı, tasa, gam, üzüntü: Yüzünde derin bir hüzün vardı. Hüznü yüzünden okunuyor.

—2. Hüzün çökmek, içine bir hüzün çökmek, hüzünlenmek, sıkılmak.

—Esk. Hüzn-âmiz, hüzünle, gamla karışık. || Hüzn-âver, hüzün veren, hüzün getiren. ¡I Hüzn-efza, hüzün, tasa artıran. || Hüzn -engiz, hüzün koparan, hüzün karıştıran.

—Ed. Romantiklerde, o dönemin moda hastalığı sayılan bir çeşit melankoli.

— Ansİkl. ikonogr. En ünlü Hüzün betimlemesi Dürer'in gravürüdür (1514). Dürer bu yapıtında insan biliminin sınırlarını simgelemek istiyordu. Ayrıca Cranach'ın (Kopenhag), Fetti'nin (Venedik akademisi ve Louvre) ve Yaşlı Lagrenée (Louvre) tablolarını sayabiliriz. Falconet (Sèvres imalathanesi için örnek), C. D. Friedrich (tahta üzerine gravür) gibi sanatçılar da bu temadan esinlendi.