http://frmsinsi.net/attachment.php?a...1&d=1259953952

Konçerto grosso,İtalyanca CONCERTO GROSSO,barok dönemin ( y.1600-y.1750) en çok kullanılan orkestra müziği.Temel özelliği,soli,concertino ya da principale denen küçük bir solocular grubuyla tutti.concerto grosso ya da ripieno denen bütün orkestrayı karşı karşıya getirmesidir.İlk dönem örneklerine,concerto da chiesa ( kilise konçertosu) ve concerto da camera'da ( sarayda çalınan oda konçertosu) görüldüğü gibi genellikle çalındıkları yeri yansıtan başlıklar konmuş,bu başlıkların konçerto grosso türü dışındaki yapıtlar için kullanımı da sürmüştür.Konçerto grosso sonunda dindışı saray müziği olarak gelişip yaygınlaşmıştır.

Solocular,grubunda çoğunlukla o dönem oda müziğinin yaygın türü olan üçlü sonatın çalgılarından,yani iki keman ve sürekli baştan ( örn.bas melodisi için viyolonsel den armoni içinde klavsenden ) yararlanılırdı.ayrıca nefesli çalgılarda kullanılırdı.Ripieno ise yaylı çalgılar orkestrasıyla sürekli baştan oluşur.bunlar çoğunlukla ağaç ya da bakır nefesli çalgılarla desteklenirdi.

Arcangelo Corelli'den (1653-1713) sonra konçerto grossonun bölüm sayısı değişmeye başladıysa da Giuseppe Torelli (1658-1709) ve Antonie Vivaldi ( y.1675-1741) gibi solo konçertoya yakınlık duyan bazı besteciler ,hızlı -yavaş- hızlı yapısındaki üç bölümlü kalıbı benimsediler.Hızlı bölümlerde ritornello denen nakarat bölümleriyle solocuların çaldığı karşıt bölümler dönüşümlü olarak çalınırdı.

George Frideric Handel'in Opus 6 Konçerto Grosso'suyla (1740) en yüksek noktasına ulaşan konçerto grosso 18.yüzyılın ortalarında solo konçertonun gölgesinde kaldı.20.yüzyılda ise Igor Stavinsky ve Henry Cowell bu türü yeniden canlandırdılar.

Kaynak;AnaBritannica cilt 19 sayfa 223 frmsinsi.net için derlenmiştir.