Üçüncü Tekil Kişinin Ağzından Anlatım
 

Modern hikâyede, anlatıcı, her şeyi bilme ve görme ayrıcalığı ile donatılmış tanrısal bir konumda karşımıza çıkar. Anlatıcı, kişilerin görünür/ görünmez tüm dünyalarına hâkimdir ve onları kendi gerçeklikleri, yetişme biçimleri ve dünya görüşleri doğrultusunda konuşturur.

Yazar, kahramanın psikolojisine, duygu ve düşüncelerine hâkim olduğu gibi onun uyurken gördüğü rüyaları sanki kendisi görüyormuş gibi anlatır. Bu da anlatıcının her şeye hâkim bir seviyede olduğunu gösterir. Hikâyedeki mekân, zaman, olay örgüsü, şahıslar ve dil anlatıcının isteği doğrultusunda somutlaşır.

Tanrısal-anlatıcı, ?O-anlatıcı? olarak da adlandırılır ve üçüncü tekil şahısın ağzından konuşur. Okurun bilmedikleri de içinde olmak üzere her şeyi bilir, okurla paylaştığı bilgileri belli bir dizge içinde verebilir, bildiklerini saklayabilir, olayları ayrıntılarıyla aktarabilir, romanın bütün kişilerinin zihnine girebilir, yorum ve değerlendirme yapabilir, olayların her döneminde olay yerindedir.

Bu anlatıcı, hikâyenin bir şahsı değildir. 3.Tekil Şahıs ağzından anlatım, tahkiyeli eser unsurlarına hem içten, hem de dıştan yaklaşım imkanı sağladığı için sıklıkla başvurulan bir anlatım şeklidir. Bu anlatımda 3. tekil şahıs ekinin kullanılması esastır. Geldi, gitti gibi.