Gurur Duyduğumuz Çocuklarımız
 

Emek verdiğimiz herşeyle gurur duymaya hakkımız var. Çocuklarımız emeklerimizin, zamanımızın, bilgimizin, sabrımızın, sevgimizin en çoğunu sunduğumuz eserlerimiz. Ve en çok onlarla gurur duymalıyız. Hatalarını, eksiklerini değil, takdire layık yönlerini görmek biraz da bizim iç dünyamızla ilgili bir tutum. Eğer, olumlu bakışı, tasdik ve beğenilerimizi önce kendimize ifade edemiyorsak, ne kadar çaba göstersek de çocuklarımıza onları ne kadar sevdiğimizi, çabalarını nasıl takdir ettiğimizi, başarısız olsalar da onlarla gurur duyduğumuzu söyleyemeyiz. Oysa, geleceğin mücadeleyle dolu günlerinin başarılı bireylerinin en çok ihtiyaç duyacağı özelliği özgüven olacaktır. Okul çağı problemleri, ergenlik dönemi krizleri, gençlik dönemi çaresizlikleri, yetişkinlik çırpınışları, hep özgüveni, kendiyle barışık olmayı, eksiklikleriyle birlikte kendini sevebilme, yanlışlarından utanmak yerine ders almayı başarabilme yeteneğiyle aşılır. Özgüven, kendini sevebilme becerisi, büyük ölçüde bu hislere sahip, çevresine değer veren, hataları bağışlayan, başarıları takdir eden, evlatlarını koşulsuz seven, kendi hatalarını görebilen, kendisini suçlamayan, suçlandığında bile sükunetini bozmayan, sorumluluklarını ihmalinden dolayı meydana gelen aksaklıkları izah için bahaneler arkasına saklanmayan, otorite kurma derdiyle baskıcı davranışlarla çevresindekileri ezmeyen, cesaretli-yürekli ebeveynlerin kârıdır. Kendisiyle gurur duyulmayan çocuklar kendileriyle gurur duymazlar. İlk adımlarını alkışladığımız bebekler kendilerinde yeniden ayağa kalkıp, tökezlese bile adım atma cesaretini bulur. İlerleyen yaşlarda, karşılaşacakları problemlerle başedebilmeleri için, arkalarında, güvenip dayanabilecekleri, hata ettiklerinde kendilerini düzeltecek, sarsıldıklarında titremeyecek, ağladıklarında gözyaşlarını silecek, hep kendilerinden yana anne-babalar isterler. Ergenlik dönemine ulaştıklarında bile bu böyledir, onlar aksini söylese bile, anne-babalarının güvenli sıcaklığını isterler. Bulamadıkları oranda öfkelenir, depresyona girer, övgüvenlerini yitirir, ailelerinden uzaklaşırlar. Çocuklarla arkadaş olmak.... Hep dilimizde, onlarla aramızın ne kadar iyi olduğunu göstermek için sık sık tekrarlarız. Ama onlar arkadaş değil, onları hep sevecek, sevgisini ne olursa olsun kaybetmeyecek ebeveynlere ihtiyaç duyarlar.