Tuncay Bozyiğit - Yürek Göçü
 

Nasıl da inceden işleyen bir sızıdır
Bu zulümlü gece
Oysa daha dün
Simsiyah bir gül görkemiydi yüzün
Seher sabahını sırtlardı dağ başı omuzların
Bakışların süzülürdü gözlerinin buğulu şafağında
Ne de alazdı çiğ düşmüş dudaklarının açılışı
Çatılan gövdelerimiz tutuşur, karanlığı yakardık
Neylersem rakının dünkü tadı yok
Mumla dudanın kızılı yanmıyor
Unutulmak en büyük kötülüktür
Hunharca öldürüyor adamı
Ahhh!..yıldızlarda orda kaldı
Gözlerinde doğan yıldızlar
Düşlerimin gök mavisi karardı
Körüm kör gelde senden kalanları gör
Yapraklarını bile tutamayan güz dalları ellerim

Yağmurun sesi kırılır etimde
Canımın yangını sönmez içinde
Acılardan geriye neyim kaldıysa
Yüklendim gidiyorum bir bilinmeyene

Vurmuşum sokaklara
Çırılçıplak sulara
Alaz dilli rüzgarlara
Karanlık kanlı uykulara

Ellerim diyorum,
Temmuz ayı üşürse böyle
Kalırsa karanlıkta bir başına
Sarılırsa birbirine korkudan
Senin eserindir
Zaman sakalını uzatıyor yüzünde, kırlaşarak
İştahını etinde biliyor yalnızlık
Karanlık üstüme üstüme geliyor
Yüreğinde göç sesleri
Bir göç niye kabuk bağlamaz
Kanar ha kanar
Ahhh!..gövdemde biriken yağmurlar
Vaktidir, serseri sular gibi yalın ayak
Sokaklara düşmenin vakti'

Serserinin biriyim
Ne ölü ne diriyim
Bir yarada sen yükle
Öyle çekip gideyim

Benden sana yar olmaz
Acıdan diyar olmaz
Yüreği göç verende
Sevdalara yar kalmaz