Tarih Deyimleri Terimleri S
 

Tarih Deyimleri Terimleri S

SAADETLÛ : Osmanlı Devieti'nde albay ile korgeneral arasındaki rütbelilere ve bunlara denk makamlarda bulunan sivillere hitap ederken söylenen deyim.
SADÂBAD : Sultan III. Ahmed'in saltanatı ve Nevşehirli İbrahim Paşanın sadrazamlığı zamanında, İstanbul Kâğıthane'de yapılan 'Sadâbad Kasrı' adı verilen bir yapı dolayısiyle, bu kasrın bulunduğu bölgeye verilen ad. (Dereler, fıskiyeler, ağaçiar ve çiçek bahçeleriyle en güzel mesirelerden biriydi).
SADARET : Sadrazamlık (Başbakanlık) anlamında kullanılan deyim.
SADRAZAM : Osmanlılar'da Hükümet Başkanı.
SAKA : Yeniçeri ocağının su ihtiyacını temin eden görevli.
SALMA : Köy İhtiyar Heyetr'nin kararı ile köy işlerinin görülmesi için köylüden toplanan para.
SALNAME : Bir yıllık olayları gösteren kitap. Yıllık.
SANCAK : 1. Orduların, temsil ettikleri devletin alâmeti olarak kullandıkları bayrak.
2. Osmanlılar'da 'il' karşılığındaki idarî birim.
SANCAK BEYİ : Sancakları yöneten, idarî yetkileri de bulunan askerî rütbe.
SANCAK-I ŞERİF : Hz. Muhammed'e ait olup bugün Topkapı Sarayı'nda Mukaddes Emanetler arasında bulunan ve korunan sancak.
SAYVAN : Otağ, büyük çadır yerine kullanılan deyim.
SEFER : Savaş durumu. (Hazarda ve seferde: Barışta ve savaşta)
SEFİNE : Gemi. (Sefine-i Nuh: Nuh'un gemisi)
SEKBAN : Osmanlılar'da sınır boylarında görev yapan bir sınıf asker. (Halk arasında bunlara 'Seymen' de denirdi).
SELAMLIK : Konaklarda erkeklere mahsus daireye verilen ad. (Haremlik: Kadınlara mahsus daire)
SELATİN CAMİ : Padişahlar, şehzadeler, sultanlar tarafından yaptırılan camilere verilen ad.
SERASKER : Osmanlı Ordusu'nun kumandanlığını yapan vezir. Daha sonra Harbiye Nazırı (Milli Savunma Bakanı) denildi.
SERDAR : Savaş halindeki ordu kumandanına verilen unvan. Serasker de denir. (Serdar-ı Ekrem: Başkumandan)
SERDENGEÇTİ : Fedai. Akıncılar arasında düşman içine dalmak ya da kuşatma altındaki kaleye girmek için gönüllü yazılanlar.
SERHAD : Sınır boyu, sınır başı.
SİKKE : Madenî para. Madenî paralara vurulan damga.
SİLÂH DAR : Sarayın yüksek memurlarından birine verilen unvan. Padişah ya da vezirin silahlarına bakardı.
SİPAHİ : Süvari. Atlı asker.
SOLAK : Yeniçeri ocağını oluşturan 196 ortadan 60,61,62,63. ortalara verilen isim.
SUBAŞI : Osmanlı devrinde belediye görevlisi. Kasaba işlerine bakan kimse.
SURRE : Hac dolayısiyle padişah tarafından Haremeyn'e (Mekke ve Medine'ye) gönderilen para.
(Surre Alayı: Bu parayı götüren takım).
SÜ : (Göktürkier'de) asker, ordu. (Sü Beği: Asker-Subay).
SÜNGÜŞMEK : Süngüleşmek, savaşmak (Göktürkier'de)
SÜNNÎ : Hz. Muhammed'in yolunda giden, dört imamdan birinin mezhebinden olan kimse.
(Dört İmam: Ebu Hanife, Safî, Malik, Hanbel).