Şiir Sözlüğü K
 

Şiir Sözlüğü K

Kalem Şuarası:
Belirli bir öğrenimden geçmiş, hece ve aruz ölçülerini kullanarak şiir yazabilen ancak saz çalmasını bilmeyen şairlere Kalem Şuarası denir.

Kalenderi:
Saz şairlerinin aruzun mef'ulü mefailü,mefailü feulün kalıplarına göre düzlükleri ve özel bir ezgiyle söyledikleri şiir türü.

Kalb :
Sözle ilgili sanatlardandır. Arap harflerine göre bir kelimenin harflerinin yerleri değiştirilerek yapılır. Cinas sanatının bir çeşididi

Kapalılık:
Sözlü ya da yazılı anlatımda anlatıcının amacını açıkça söylemediği ya da özellikle gizlemeye çalıştığı durumlarda ortaya çıkan örtülülük.

Karşıtlama:
Birbirine karşıt olan iki düşünce ya da iki hayali bir ilgi kurarak aynı dize ya da cümle içinde kullanmayı içeren anlam sanatı.

Kaside:
Birini övmek ya da yermek için yazılan, en az 31, en çok 99 beyittin oluşan şiir biçimi.

Katar :
Halk edebiyatında alt alta sıralanan dörtlüklerin hepsine birden katar denir.

Kayabaşı :
Halk edebiyatımızda özel ezgiyle okunan bir koşma türü.

Kerem havaları :
Saz, bağlama, bozuk düzenler eşliğinde özel bir ezgiyle söylenen türkülerdir.

Kesik :
Halk edebiyatımızda hece sayısı 7 ve 8 olan şiirlerin genel adı.

Kesiş:
Sözün etkisini arttırmak için başvurulan anlatım oyunu.

Kıta:
Divan şiirinde ilk beytinin dizeleri birbiriyle uyaklı olmayan, en az iki, en çok on iki beyitten oluşan nazım biçimi.

Kinaye:
Bir sözcüğü hem gerçek hem de mecazi anlamda kullanarak maksadı üstü örtülü biçimde anlatan söz.

Kişileştirme:
İnsana özgü özellikleri taşımayan cansız varlıkları, hayvanları ya da imgesel yaratıkları kişiler gibi davrandırma, canlandırma sanatı.

Koçaklama:
Halk şiirinde coşkulu ve yiğitçe bir söyleyişle kahramanları öven, savaş ve döğüşleri anlatan, kahramanlık duygularını canlandıran şiir biçimi.

Koşma:
Halk edebiyatında, hece ölçüsü (6 + 5) ya da (4+4+3) duraklı kalıbıyla sevgi ve doğa üzerine söyledikleri şiir türü ya da biçimi.

Koşuk:
Eskiden aşk ve doğa şiirlerine verilen genel ad.