Bir Taksi Şoförünün Anısı (Yazı Çok Güzel Lütfen Okuyun)‏
 

Yirmi yil once gecimimi taksicilik yaparak kazaniyordum. Bir keresinde,saat
sabaha karsi 02.30'da bir yolcu aldim; adrese vardigimda,giris katindaki bir
pencerede gorulen tek isigin disinda butun bina kapkaranlikti.Bu sartlar
altinda, cogu taksi soforu bir iki sefer korna calar, birdakika bekler,
sonra ceker giderdi.
Fakat ben, tasima araci olarak yalnizca taksiye bagli pek cok fakir
insanla karsilasmistim. Eger etrafta tehlike kokusu yoksa, her zaman kapiya
giderdim. Bu yolcu belki de benim yardimima ihtiyac duyacak biridir, diye
dusunurdum kendi kendime.
Onun icin kapiya gittim ve caldim, 'Bir dakika', diye yanit verdi
zayif,yaslica bir ses. Yerde birseyin surukleyerek cekildigini
duyabiliyordum.
Uzun bir aradan sonra, kapi acildi. Onumde 80'li yaslarinda, ufak tefek bir
hanim duruyordu. Sanki 1940'larin filmlerinden cikmiscasina, emprime bir
elbise giymisti ve basina da on tarafina tul tutturulmus yuvarlak bir sapka
takmisti.
Yaninda kucuk, plastikten bir valiz vardi. Daire sanki icinde yillardir hic
yasanmamis gibi bir gorunume sahipti. Butun esyalar carsaflarla ortuluydu.
Duvarlarda saat, sus esyasi ya da tezgahin uzerinde kap-kacak yoktu. Kosede,
ici fotograf ve cam bardaklarla doldurulmus bir karton kutu duruyordu.
'Cantami arabaya kadar tasir miydiniz?' dedi. Valizi arabaya goturdum, sonra
kadina yardim etmek uzere dondum. Koluma girdi ve yavasca arabaya yuruduk.
Nezaketimden oturu tesekkur edip duruyordu. 'Bir sey degil', dedim ona. 'Ben
yalnizca anneme nasil davranilmasini istiyorsam yolcularima o sekilde
davranmaya gayret ediyorum.' *
'Ah, ne kadar iyi bir cocuksun sen,' dedi. Arabaya bindigimizde, bana adresi
verdi, sonra, 'Sehrin icinden gitmemiz mumkun mu?' diye sordu. 'Orasi
kestirme degil,' diye cevap verdim hemen. 'Benim icin fark etmez,' dedi.
'Acelem yok. Gucsuzler yurduna gidiyorum.'
Dikiz aynasindan baktim. Gozleri parliyordu. 'Ailemden kimse kalmadi,' diye
sozunu surdurdu. 'Doktor cok fazla zamanim kalmadigini soyluyor.' Yavasca
uzanip taksimetreyi kapattim.'Hangi yoldan gitmemi arzu edersiniz?' diye
sordum. Ondan sonraki iki saat boyunca sehirde dolastik. Bana bir zamanlar,
asansor isletmeni olarak calistigi binayi gosterdi. Yeni evlendiklerinde
kocasiyla birlikte oturduklari mahallede gezindik. Arabayi, genc kizliginda
dansa gittigi bir zamanlar balo salonu olan mobilya ambarinin onunde
durdurmami istedi. Arada bir belirli bir binanin veya bir kosenin onunden
gecerken yavaslamami rica edip, gozlerini karanliga icine dikerek, hic bir
sey soylemeden oylece oturup bakti. Gunesin ilk isIklari ufukta belirmeye
baslamisti ki, birden 'Yoruldum. Gidelim artik,' dedi. Sessizlik icinde
bana vermis oldugu adrese gittik. Sutunlu girisi olan alcak bir binaydi,
hastalarin iyilesmek icin gittigi saglik evlerine benziyordu. Araba durur
durmaz, iki hademe cikarak yanimiza geldi. Merak ve dikkatle kadinin her
hareketini izliyorlardi. Onu bekliyor olmaliydilar. Bagaji acarak kucuk
valizini kapiya goturdum. Kadin tekerlikli iskemleye oturtulmustu bile.
'Borcum ne kadar?' diye sordu, cantasina uzanarak.* 'Borcunuz yok,' dedim.
'Geciminizi saglamaniz gerek,' diye cevap verdi. 'Baska yolcular var,'
dedim. Neredeyse hic dusunmeden egildim ve onu kucakladim. Bana simsIki
sarildi. 'Yasli bir kadina kucuk bir mutluluk yasattiniz,' dedi. 'Tesekkur
ederim. Elini sIktim, sonra los sabah isIklarinin icine yurudum. Arkamda bir
kapi kapandi. Bir hayatin kapanis sesiydi bu. O vardiyamda artik hic musteri
almadim. Amacsizca, dusuncelerimde kaybolmus dolastim. Gunun geri kalan
kisminda hemen hic konusamadim. Ya o kadincagiz ofkeli bir sofore ya da
vardiyasini bitirmek icin acele eden bir sofore rast gelseydi? Ya ben
yolculugu reddetseydim veya bir kere korna calip sonra da cekip gitseydim?
Soyle bir yeniden gozden gecirdigimde, aklima hayatimda bundan daha onemli
yaptigim bir sey gelmedi. Hayatimizin onemli anlarin etrafinda gelistigini
dusunmeye sartlanmisizdir. Fakat onemli anlar bizi genellikle habersiz
yakalar ---baskalarinin onemsiz sayabilecegi bir bicimde guzelce paketlenmis
olarak. INSANLAR NE YAPTIGINIZI VEYA NE SOYLEDIGINIZI TAM OLARAK
HATIRLAMAYABILIRLER, FAKAT KENDILERINI NASIL HISSETTIRDIGINIZI DAIMA
HATIRLARLAR.
Bunu on gun icinde on kisiye gonderirseniz surprizli hediyeler
kazanmazsiniz. Fakat belki dunyanin biraz daha sevecen ve biraz daha
merhametli olmasina yardim etmis olursunuz.